De koffie pruttelt al in het hok. Volgens Van der Ploeg een belangrijke plek. Jongens worden er behandeld of opgelapt, spelers en stafleden praten elkaar bij en op speeldagen is er ruimte om even te ontsnappen aan de wedstrijdspanning in de kleedkamer. Aan de muur hangen teamfoto’s van Gorecht 1 door de jaren heen, waaronder de ploeg van Zephnad Wattimury die de hoofdmacht tussen 2004 en 2009 van de vijfde naar de derde klasse loodste. En de manschappen van Bert Vos die het van de derde tot en met de eerste klasse schopten. Het was vriend én buurman Vos die Van der Ploeg tipte om bij Gorecht te solliciteren. “Na het teleurstellende ontslag bij Drachtster Boys in oktober 2019 heb ik overwogen om definitief te stoppen. De verhalen over Gorecht waren echter dusdanig goed, dat ik besloot om mijn interesse kenbaar te maken. Ik zei op voorhand tegen Bert dat ik één ding wilde: het plezier herwinnen. ‘Dat plezier vind je terug bij Gorecht’, zei hij. En het klopt, want het is een geweldige, hartelijke vereniging.”
De start van de Harenaren in de tweede klasse J is geweldig. Op het moment van schrijven gaat de equipe van Van der Ploeg fier aan kop met 21 punten uit zeven wedstrijden. “Onze selectie wil graag een team zijn. Dat is de basis van en naar succes. Als trainer benadruk ik het belang van samenwerken en communiceren. Het teambelang staat bij mij voorop. Ik voer regelmatig tienminutengesprekken met mijn spelers. Eén van de nieuwe jongens had het beeld dat Gorecht een stadse club zou zijn. Niets is minder waar, zei hij. Ondanks dat bijna alle spelers uit de stad komen. De sfeer is dorps en warm. Dat past goed bij mij. En bij de jongens. Ze kennen elkaar, gaan voor elkaar door het vuur en hebben een gezamenlijk doel: promoveren.”
In de kleedkamer van Appingedam pikte ik wel eens op wat jongens van buitenaf verdienden. Dat voelde niet goed
Naast het feit dat Van der Ploeg kan teren op een ploeg die in balans is, heeft hij met jongens als Bob Poorta, Sven Hazewinkel, Sam Niewold en Michel Koopman diverse doelpuntenmakers in huis. Dat de ploeg fit is, is geen verrassing. “We werken samen met Peter Eppinga van MCZ. Peter leerde ik kennen tijdens een stageperiode bij FC Groningen. We controleren de fitheid van de groep geregeld middels verschillende testen en het gebruik van hartslagmeters. Die data gebruiken we om te monitoren, zodat spelers niet over hun grenzen gaan. De één doet wat meer, de ander wat minder. Bij Viboa hadden we een razendsnelle spits, die werd continu diep gestuurd. Toen we hem gingen testen, bleek dat hij na zo’n rush niet snel herstelde. Feitelijk maakten we hem in de wedstrijd kapot. Als je weet wat iemand lichamelijk kan en aankan, ga je er anders mee om.”
Teleurstellingen
Van der Ploeg heeft een mooie staat van dienst als trainer. Hij stond bij louter eersteklassers aan het roer: Viboa, CVVB, Oranje Nassau en Drachtster Boys. Vaak speelde zijn ploeg mee om de prijzen. Met Drachtster Boys was hij in seizoen 2017-2018 dicht bij promotie. “We wonnen de eerste periode en stonden in de winter ruim voor op Buitenpost. Tijdens de tweede seizoenshelft ging van alles mis. Die lijn trokken we door richting nacompetitie, waarin we er meteen uit vlogen.” De deceptie van het mislopen van promotie lijkt welhaast een aanzet tot het verval bij Drachtster Boys. Er vertrekken enkele goede spelers, financieel is er weinig ruimte en als de resultaten tegenvallen, krijgt Van der Ploeg als feedback mee dat hij harder moet zijn richting de groep. “Harder worden en de leiding nemen. Maar als ik dat deed en daarin keuzes maakte, schuurde het ook. Aan het eind van mijn tweede seizoen in Drachten had ik een hernia. Vanwege de morfine kon ik zelf niet rijden, dus werd ik gehaald en gebracht. Gekkenwerk, achteraf gezien. Aan de start van het derde seizoen was ik nog niet hersteld. Ook toen bleek het een opgave om er één geheel van te maken. Er waren teveel eilandjes, het was geen eenheid.” Als de resultaten tegenvallen, is de trainer vaak de kop van Jut. Van der Ploeg wordt in oktober op non-actief gezet, wat voelt als een enorme dreun in zijn gezicht.
Relikwie
Het ontslag bij Drachtster Boys past niet in de loopbaan van Van der Ploeg, die zowel als trainer en speler weinig teleurstellingen kent. Hij groeit op in Appingedam, waar het gezin Van der Ploeg op slechts 200 meter afstand van de velden VV Appingedam woont. Daar doorloopt hij alle jeugdteams en sluit eind jaren tachtig aan in de hoofdmacht van de roemruchte hoofdklasser. “Dat was wel even aanpoten. Speelde je ineens samen met mannen als Marcel Roode en Bob Mulder. Ik maakte als linksback mijn debuut en was erna zowel middenvelder als spits. Ik weet nog dat ik vijf keer scoorde tegen DIO Groningen. We wonnen met 1-9. OOG TV was erbij, met Wilfred Genee als verslaggever! Ik was overigens vaker invaller dan basisspeler. Na drie seizoenen ben ik vertrokken. Als ‘eigen’ speler kreeg ik geen enkele vergoeding. In de kleedkamer pikte ik wel eens op wat jongens van buitenaf verdienden. Dat voelde niet goed. In 1993 ben ik naar Oranje Nassau gegaan. Lekker dichtbij, want ik woonde al in de stad.”
Ik gaf mijn schoen aan Jaap Urban. Die staat nog steeds in de bestuurskamer
Van der Ploeg speelt achtereenvolgens bij Oranje Nassau, Drachtster Boys, Achilles 1894 en wederom Drachtster Boys, om in 2002 terug te keren bij Oranje Nassau voor een laatste seizoen. De titelstrijd in de eerste klasse is dat jaar ongekend spannend. “Het ging tussen ONS Sneek en Oranje Nassau. In de competitie wonnen we tweemaal van hen. Het waren de Sneker jaren met jongens als Sandor van der Heide, Ton Haarman en Rudy Mann. Individueel hadden ze een surplus aan kwaliteit, maar wij waren een hechter team. We eindigden samen bovenaan. Bij BCV in Bergum speelden we voor tweeduizend man een beslissingswedstrijd om de titel. Een kwartier voor tijd maakte ik de winnende treffer. 3-2 werd het. Wat een festijn. Ik stopte erna als speler en gaf mijn voetbalschoenen voor de grap aan leider Jaap Urban, die er een relikwie van maakte. Tot op de dag van vandaag staat mijn schoen in de bestuurskamer van Oranje Nassau.”
’t Golden Fust
Met één schoen als aandenken en de ander in de spreekwoordelijke wilgen, focust Van der Ploeg zich op een loopbaan als trainer. In die tijd is hij al samen met Merel, met wie hij inmiddels twee kinderen heeft: Bram (17) en Marin (15). Bram voetbalt bij Helpman en Marin hockeyt op topniveau bij GHBS. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst in ’t Golden Fust, aan de Poelestraat. “Die nacht belandde ik bij haar thuis. Eigenlijk was het al ochtend. Ze had een kastje met cd’s, waar ik onder meer In Rock van Deep Purple en De Vier Jaargetijden van Vivaldi aantrof. Dit is interessant, dacht ik.” Want alles leuk en aardig, zijn nieuwe vriendin moet wel íets met muziek hebben. “Als kind wilde ik graag trompet spelen. Dat was knap lastig. Het werd uiteindelijk een beetje pielen op een gitaar. In de tijd dat ik op de Muziekschool zat, bezocht ik voor het eerst een optreden. Ik was 14 toen ik met een kameraad vanuit Appingedam met de trein naar Groningen ging voor een festival in het Sterrebos. Daar zagen we Toy Dolls spelen. Pretpunk. Ik vond het geweldig. Ze bestaan nog steeds hè? Als het kan ga ik erheen, zoals twee jaar geleden in de Oosterpoort. Dat was geweldig.”
Als jochie was ik dj op schoolfeesten. Van de inkomsten kocht ik cd’s en platen
Het is de aanzet tot een volledige omarming van de muziek, in de breedste zin van het woord. Als ik Van der Ploeg vraag naar zijn favoriete poppodium, glinsteren zijn ogen. “Dat is absoluut Vera,” aldus de liefhebber die de zaal aan de Oosterstraat in Groningen als cultureel erfgoed beschouwt. “Het ademt er muziek. Vera is cultuur. Het is er donker en rauw. De muziek dwarrelt er als het ware van de muren.” Los van corona komt hij er meermaals per jaar. Vrijwel altijd lukt het hem om aan kaarten te komen, maar op 1 maart 1992 niet. “Pearl Jam speelde er toen. Een vriend van mij had een kaart. Hij was euforisch. Kort erna braken ze door op Pinkpop. Je weet wel, toen Eddie Vedder vanaf een camerakraan het publiek indook.” Van der Ploeg mag wat Pearl Jam betreft in de decennia die volgen op herhaling, onder meer op het meerdaagse festival Rock Werchter in België. “Stiekem ben ik meer een festivalman. Je drie of vier dagen onderdompelen in muziek. Heerlijk. Nieuwe bandjes ontdekken, de gevestigde orde bekijken. In 2022 gaan we weer naar Werchter, voor de zestiende keer inmiddels. Pearl Jam komt, net als onder meer Metallica, The Killers, Red Hot Chili Peppers en Faith No More. Merel gaat ook mee.”
Muziek als verbindende factor
Muziek is een gedeelde passie van Van der Ploeg en zijn vrouw, zéker sinds november 2014 als Merel na een fietsvakantie de diagnose longkanker krijgt, met uitzaaiingen in de lymfeklieren. “Gister zeven jaar geleden kregen we dat bericht.” Van der Ploeg is even stil. “Gelukkig is ze al vijfenhalf jaar stabiel door de medicatie. Vanaf de diagnose leven we als het ware carpe diem. We pakken wat we pakken kunnen en muziek speelt daar een grote rol in. Toen we net een relatie hadden gingen we samen naar Skunk Anansie in de Martinihal. Dat was het begin van onze muzikale reis. Toen Merel kanker kreeg en onze toekomst samen hoogst onzeker was, zijn we buiten de chemo’s om onder meer naar Monster Magnet in Bremen en naar gezamenlijke favoriet Candlebox in Osnabrück geweest. We maakten er minivakanties van.” En die vakanties, weekendjes en met muziek omlijste momenten duren voort. Gelukkig. Tot slot vraag ik Van der Ploeg naar zijn favoriete bands. “Toy Dolls, Pearl Jam en Candlebox zijn al genoemd. Verder denk ik aan Myles Kennedy, The Cult en Soundgarden. Ik houd van die typische rockstemmen, zoals Chris Cornell, Eddie Vedder en Ronnie James Dio. Sinds enkele jaren staat Spidergawd op één, daar luister ik bijna dagelijks naar.” De Noorse hardrock-formatie komt in 2022 naar Nederland. Naar Groningen, in Vera. Een thuiswedstrijd. Wat als dat op een trainingsavond valt? Van der Ploeg lacht: “Voetbal is belangrijk, maar dit begrijpen de jongens wel.”
