_DSC0137-2

Hoe een gevluchte perschef van de premier vrijwilliger werd bij HFC ‘15

Verenigingen kunnen niet zonder vrijwilligers. De voetbalmoeder achter de bar, een balverliefde dorpsbewoner die de lijnen kalkt en de fanatieke vader als voorzitter van de jeugdcommissie. Soms worden ze als vanzelfsprekend gezien, maar vrijwilligers zijn van onschatbare waarde. En er schuilen soms bijzondere verhalen achter deze mensen. Dat is zeer zeker het geval bij Larry, die sinds dit seizoen gastheer is bij HFC ’15. Noodgedwongen vluchtte hij weg uit zijn geboorteland, om nu zijn leven weer op te pakken in het Groningse Hoogkerk. Met dank aan de voetbalclub.

In zijn geboorteland in Midden-Amerika maakte Larry als journalist snel carrière via de krant, radio en het nationale nieuws op televisie. Een voor Larry onverwachte stap volgde in 2010. ‘Een potentiële premier had zich net verkiesbaar gesteld en deed me een voorstel over een baan in de communicatie’, vertelt hij. ‘Ik weigerde, omdat ik op dat moment weinig interesse had in de politiek. Twee maanden later praatte mijn moeder op me in. De premier was bij haar langsgekomen. Ze wilde dat ik het ver zou schoppen in mijn leven en vond dat ik deze kans niet mocht laten liggen.’ Een schuldgevoel maakte zich meester van Larry. Zijn moeder was ziek. ‘Het voelde alsof ik dit moest doen voor haar. Dus nam ik het aanbod aan. Tot mijn grote spijt overleed mijn moeder twee maanden later.’

Perschef van de premier

Waar hij zich met zijn nieuwe baan eerst vooral met de media-kant van evenementen bezig hield, werd zijn takenpakket snel groter. ‘Na een maand ging ik de speeches voor de premier schrijven’, geeft Larry aan. ‘Die had te horen gekregen dat 85 procent van eerdere speeches plagiaat waren. Het was knip- en plakwerk uit andere speeches van belangrijke personen. De premier was furieus en riep iedereen bijeen: “Iemand anders moet mijn speeches schrijven”. Het galmde door de kamer. Zelf had ik geen ervaring met het schrijven van speeches, dus ik keek weg. Iedereen keek weg. Plots hoorde ik: “Larry, jij. Stuur vanavond nog iets naar me op.” Die nacht schreef ik een speech over een project waar we op dat moment mee bezig waren. Ik had geen idee of er ooit iets mee gedaan zou worden.’

De premier wees naar iemand en zei: “Jij bent ontslagen. Larry, ik wil dat jij haar baan overneemt, maar tegelijk je huidige baan ook houdt”

Later bleek dat de premier zijn speech letterlijk had voorgedragen. Tijdens de volgende vergadering volgde een mededeling. ‘De premier wees naar iemand en zei: “Jij bent ontslagen. Larry, ik wil dat jij haar baan overneemt, maar tegelijk je huidige baan ook houdt.” Iedereen dacht dat ik het al wist, maar ik had geen idee.’ Hij houdt zijn handen verontschuldigend omhoog. ‘Zo werd ik dus perschef van de premier.’

Ontslag en chantage

De verkiezingen in 2015 veranderden veel voor Larry. De premier waarvoor hij werkte werd niet herkozen. In zijn geboorteland is het gebruikelijk dat, zodra er een nieuwe regering wordt samengesteld, de oude regeringsleden worden uitgekocht. Zodoende meldde hij zich bij de nieuwe premier en de minister van communicatie. Ze vroegen hem zijn ontslag in te dienen. ‘Dat had ik natuurlijk zien aankomen, dus ik vroeg onder welke regeling ik af zou treden’, legt Larry uit. De twee mensen tegenover hem lieten weten niets voor hem te doen. Er kwam geen regeling, hij moest gewoon aftreden. ‘Ze zeiden dat ze daar hun redenen voor hadden.’ Larry schuift een papier over de tafel. ‘Zo kreeg ik een envelop voor mijn neus. Er zaten foto’s en e-mailtjes in van mij en mijn vriend. Niets aanstotelijks, maar in het land waar ik vandaan kom is het niet legaal om homoseksueel te zijn. Als ik geen ontslag nam, zouden ze de foto’s vrijgeven in de media.’

Als ik geen ontslag nam, zouden ze de foto’s vrijgeven in de media

Het voelde voor hem niet als een keuze. Het was pure chantage. Hij nam ontslag. Enkele dagen later werd Larry gebeld door de media. Een deel van de foto’s was alsnog vrijgegeven. Het bleef niet bij telefoontjes. Na een supermarktbezoek werd hij door vier mannen aangevallen op straat. ‘Toen ik de politie belde, zeiden ze dat ze niets voor me konden doen omdat ik homoseksueel was. Later werden er molotov cocktails mijn huis ingegooid.’ Zijn huis was niet meer veilig en daarom zocht hij zijn beste vriendin op. Ze bracht hem naar het vliegveld. ‘Later bleek dat, terwijl wij op het vliegveld waren, mensen bij haar ingebroken hadden om mij te zoeken. Ze vernielden haar hele huis. Ik moest weg, vluchten. De laatste dagen voordat ik wegging waren enorm beangstigend.’

Omdat zijn rekeningen waren geblokkeerd door de regering, kocht zijn vriendin een vliegticket naar Londen voor hem. ‘Bij de kiosk, waar je dingen in kan ruilen voor geld, verkocht ze haar eigen telefoon voor omgerekend driehonderd pond. Daarmee kon ik misschien drie dagen doorkomen. Ik dacht aan een film die ik ooit eens had gezien, over een man die maanden op een vliegveld leefde. Het schoot door mijn hoofd dat ik die persoon weleens zou kunnen worden.’

Ik moest weg, vluchten. De laatste dagen voordat ik wegging waren enorm beangstigend

Van Londen en Delfzijl naar Hoogkerk

Aangekomen in Londen kwam hij via Facebook in contact met een oude schoolvriend. Die gaf hem twee opties: tijdelijk bij hem blijven en uitzoeken wat zijn volgende stap zou zijn, of naar Nederland vertrekken en daar werk gaan zoeken. Bij hem blijven was niet de meest veilige optie. Dus kochten ze een ticket naar Nederland. In de rij voor de douane bedacht Larry wel honderd keer wat hij ging zeggen over het doel van zijn reis. ‘Uiteindelijk zei ik met zachte stem: “Ik ben hier om asiel aan te vragen”.’

Wat volgde waren uren vol vragen. Uiteindelijk werd Larry naar het asielzoekerscentrum bij Schiphol gebracht. Daar verbleef hij acht dagen die gevuld werden met verhoren en medische onderzoeken, alvorens hij overgeplaatst werd naar het asielzoekerscentrum in Delfzijl. Drie maanden later kreeg hij zijn verblijfsvergunning en werd hem duidelijk gemaakt dat ze hem zo snel mogelijk uit het centrum wilden halen. ‘Ik moest nadenken over waar ik wilde wonen’, zegt hij. ‘Veel mensen zeiden dat ik naar Amsterdam moest gaan, maar ik was verliefd geworden op Groningen en ironisch genoeg ook op Delfzijl.’

In april kreeg Larry bericht dat er twee potentiele woningen voor hem waren. Bij de eerste, gelegen in Hoogkerk, was het direct raak. ‘Er stond een bushalte voor mijn huis. “Dit is het”, wist ik toen al.’ Hij lacht. ‘De bushalte was belangrijk voor me, zo kon ik me goed verplaatsen. Het huis was mooi, ik wilde niet meer bij de tweede kijken.’ Een goede beslissing, zo blijkt nu. ‘Ik voel me hier op mijn gemak, heb veel mensen leren kennen en voel me niet geïsoleerd. HFC ’15 speelde en speelt daar een grote rol in.’

HFC ‘15

Via het Alfa College, waar Larry Nederlandse les krijgt, kwam hij in aanraking met de vrijwilligersmakelaar. Die bracht hem vervolgens in contact met HFC ’15. De voetbalclub uit Hoogkerk ontving Larry met open armen. ‘In mijn eerste gesprek met HFC werd duidelijk dat ze iemand zochten voor op de zaterdagen. Gastheer zijn, scheidsrechter en tegenstanders ontvangen, dat soort dingen. Ik dacht: “Oké, prima. Dat kan ik wel”. Zo begon ik op de eerste zaterdag van september.’ Lachend: ‘Heel interessant natuurlijk, want ik spreek amper Nederlands.’

Bij de voetbalclub wil Larry de Nederlandse taal onder de knie krijgen. Zodoende hoopt hij gemakkelijker aan een baan te komen. ‘Mensen hebben de neiging om Engels met me te praten’, zegt hij. ‘Maar ik moet juist mijn Nederlands verbeteren, daarom is dit ook een geschikte rol. Op zaterdagen ben ik hier om half 8 in de ochtend. Dan maak ik koffie, start de systemen op en laat de vlaggen in de lucht wapperen. In de systemen zoek ik de wedstrijden uit die gespeeld gaan worden, zet ze in een schema en print die uit. Als er veranderingen zijn in de kleedkamerindeling geef ik die door aan de teams.’ Dan met enige trots: ‘Soms komen er supporters vragen op welk veld een team speelt. In het Nederlands kan ik ze dan de weg wijzen.’

Inmiddels is Larry een belangrijke kracht bij HFC ’15. ‘Bij problemen probeer ik altijd te helpen’, zegt hij. En dat blijkt te kloppen. Een verloren schoen, handschoen of tas? Het wordt door hem genoteerd, gecommuniceerd en soms zelfs gevonden. Bovendien is hij verantwoordelijk voor het fruit dat zowel de teams van HFC ’15 als de tegenstanders in de rust altijd krijgen. ‘Ik hoorde dat het vrij uniek is, veel teams die hier komen spelen zijn verrast. Vroeg in de ochtend ben ik al druk aan het snijden. Ik verveel me hier nooit.’

Nieuw zelfvertrouwen

Hij doet het met plezier en geeft aan zich nog geen enkel moment niet op zijn gemak te hebben gevoeld. Open en eerlijk geeft hij aan dat zijn verwachtingen vanwege eerdere negatieve ervaringen niet alleen maar positief waren. ‘Soms is het zo dat wanneer mensen weten dat je een vluchteling bent, ze je ook zo gaan behandelen. Hier op de club is dat absoluut niet het geval.’ De club voelt voor Larry als familie. ‘Zo gaan ze met mij om. Ze lachen met me, bellen me vaak, willen dat het goed met me gaat en zorgen voor me.’

HFC ’15 voelt als familie. Ze lachen met me, bellen me vaak, willen dat het goed met me gaat en zorgen voor me

‘Wat ik verder soms lastig vind, is dat ik nooit weet wat ik moet of kan verwachten als mensen weten dat ik homoseksueel ben’, vervolgt hij. ‘Zeker niet in een situatie waar veel mannen zijn, zoals bij een voetbalclub. Het was iets waar ik me altijd ongemakkelijk bij voelde, maar in Nederland is het niet iets dat ik geheim hoef te houden. Buiten mijn eigen ongemakkelijke gevoel waren de mensen hier echt buitengewoon relaxt over. Laatst hebben ze me aangemoedigd om via een vrijwilligersactie naar FC Groningen te gaan. Dat was een goede ervaring, al was de wedstrijd niet zo goed. Ik vind voetbal leuk om te zien. Of ik het zelf kan?’ Larry schiet in de lach. ‘Nee, maar dat geheim mag ik hier eigenlijk niet verklappen.’ Zijn schaterlach vult de bestuurskamer.

De club uit Hoogkerk heeft hem nieuw zelfvertrouwen gegeven. ‘Voordat ik hier kwam, zat ik vaak thuis. Wanneer je heel je leven gewerkt hebt, is dat thuiszitten erg deprimerend. HFC kwam echt op het juiste moment. Ik bedoel: ik had zoveel meegemaakt en doordat ik niets kon doen werden de negatieve gedachten alleen maar erger. Nu heb ik plezier, ben altijd blij hier te zijn. Er is een meneer die elk weekend op de club komt. Voor het weekend stuurt hij mij altijd een berichtje: “Ik drink geen koffie hoor”. Hij mag namelijk geen koffie drinken. Zaterdagochtend appt hij dan: “Ben je er? Ik kom er nu aan.” Staat hij hier even later op de stoep en drinken we samen een kopje koffie. Hij mag geen koffie en ik drink het nooit. Vindt hij leuk. En ik kan dan zaterdagnacht niet slapen.’ Weer die schaterlach. ‘Ja, het zijn leuke mensen hier.’

*Omwille van privacy redenen hebben we Larry zijn achternaam en geboorteland niet genoemd.

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal