_DSC8764

Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken

Het is een opkomend fenomeen: Walking Football. Niet alleen betaald voetbalclubs zetten het op, ook op de amateurvelden zien we steeds vaker 60-plussers een balletje trappen. Zo ook bij VEV’67 uit Leek. Tijd om eens een kijkje te nemen en deze variant op het welbekende spelletje te ervaren.

“Leuk dat jullie er zijn jongens, maar jullie zijn niet helemaal de doelgroep hoor” en “Ach, een proeftraining mag altijd”. Zo worden we om 9.15 uur enthousiast welkom geheten door de eerste aanwezigen in de kantine van VEV’67 uit Leek.

Hoewel ze inmiddels alweer een paar maanden bestaan, zijn de mannen van het Walking Football-team van VEV’67 de jongste telg binnen deze warme familieclub. “Zijn we toch nog ergens de jongste”, grapt één van de deelnemers. Het is tekenend voor de onderlinge sfeer en saamhorigheid binnen deze club senioren. Het merendeel heeft hun werkende leven inmiddels achter de rug en dus vullen ze op woensdagochtend de tijd met hun favoriete bezigheid: voetballen.

Walking Football

In navolging van een aantal betaald voetbalorganisaties besloten een paar enthousiastelingen tot het opzetten van een Walking Football-team dat Sportpark Oostindie van VEV’67 als thuisbasis gebruikt. Het relatief nieuwe fenomeen Walking Football is onder andere in samenwerking met de Oldstars FC Groningen opgezet en biedt aan 60-plussers de mogelijkheid om op hun eigen niveau en tempo van het spelletje te genieten. Doel is, naast het vele plezier, om senioren tot een actieve leefstijl aan te zetten en tevens de sociale contacten van deze groep te bevorderen.

Om het voor iedereen mogelijk te maken mee te doen, zijn er aantal wijzigingen in het spel aangebracht. De belangrijkste en meest herkenbare is dat het veld een beperkte afmeting kent. Ook zijn er een aantal speciale regels. Zo mag er niet worden gerend, zijn slidings uit den boze en is het spelen van de bal hoger dan de heup verboden. Al deze regels staan in het teken van een sportief en gezellig verloop van het spelletje. Want dat is wat echt belangrijk gevonden wordt.

Aangevers, afmakers en inkoppers

Voordat ze op de woensdagochtend tegen een bal aan trappen, wordt er door een vaste kern altijd ruim vooraf de tijd genomen om de dagelijkse beslommeringen door te nemen. “Eerst koffie; zo hoort dat.” Ze nestelen aan de bar. De eersten zijn áltijd de eersten. Anderen komen pas vlak voor de klok van tienen binnen als de training al bijna begint. Tijdens de koffiesessie wordt het wel en wee van zowel de aan- als de afwezigen besproken.

De eersten zijn áltijd de eersten. Anderen komen pas vlak voor de klok van tienen binnen als de training al bijna begint

De redenen voor afwezigheid vallen grofweg in twee categorieën in te delen: men is op vakantie of men kampt met gezondheidsproblemen van diverse aard en ernst. In dat laatste geval gaat er standaard een bloemetje of een andere attentie naar de betreffende afwezige. Ook dit is veelzeggend voor de onderlinge band die de mannen met elkaar hebben. Hoewel de deelnemers vanuit verschillende achtergronden en clubs bij elkaar zijn gekomen, wordt de kerngroep gevormd door mannen die elkaar soms al een half leven kennen. De verhalen zijn dan ook sterker dan de koffie en de grappen zijn herkenbaar voor iedere voetballer.

Net zoals in elk voetbalgezelschap vind je hier aangevers, afmakers en inkoppers. En ook al zijn sommige verhalen al zo vaak voorbij gekomen dat iedereen ze al kent, ze kunnen nog altijd op veel bijval rekenen. “Wij worden wel ouder, maar de humor verjaart gelukkig niet”, fluistert iemand ons treffend toe. Aan het einde van het koffierondje worden er nog een aantal huishoudelijk mededelingen gedaan. Zo zijn er onlangs bij een toernooi twee voetbalbroekjes verdwenen uit de kledingtas. “Wil iedereen nog even kijken of hij per ongeluk thuis iets heeft liggen?” Het is geruststellend om te constateren dat sommige dingen nooit zullen veranderen.

De verhalen zijn dan ook sterker dan de koffie en de grappen zijn herkenbaar voor iedere voetballer

Olympische gedachte

Als stipt om 10.00 uur de training begint, wordt er gestart met een gedegen warming-up. Trainer Jaap leidt alles in goede banen en ziet er op toe dat iedereen de oefeningen binnen zijn fysieke mogelijkheden uitvoert. Want die mogelijkheden zijn niet voor iedereen gelijk. Her en der kraken de gewrichten onder de jarenlange belasting. Bijzonder is het om te kunnen noemen dat er zélfs iemand meedoet die aan de ziekte van Parkinson lijdt! Sommige deelnemers kunnen terugkijken op een lang en actief leven in het amateurvoetbal. Anderen zijn pas een paar maand geleden begonnen met het spelletje. “Ik sta na 42 jaar weer actief op het veld en ik vind het geweldig”, verklaart Bert met gepaste trots. Het maakt allemaal niets uit; meedoen is hier echt veel belangrijker dan winnen.

Die Olympische gedachte houdt vaak stand totdat de afsluitende partij begint. Dan wordt bij een enkeling het haast onvermijdelijke spanningsveld zichtbaar tussen de wil om te winnen en de regels van Walking Football. De grens tussen lopen en rennen blijkt niet altijd even duidelijk. Ook de regel ‘niet hoger spelen dan de heup’ is, gezien het lengteverschil tussen de mannen, een rekbaar begrip. Deze situaties worden steevast, en geheel in lijn met de beginselen van Walking Football, in goed overleg opgelost.

Koffie en wat lekkers

Wie goed oplet, ziet dat de verschillen met het reguliere voetbal soms maar klein zijn. We zien onverzettelijke verdedigers, hardwerkende middenvelders, de stylist die spelmaker is en uiteraard ontbreken ook hier de luie spitsen niet. Hoewel de meeste mannen zijn opgegroeid in de tijd van Johan Cruijff, Piet Keizer, Willem van Hanegem en Wim Suurbier heeft de tijd gelukkig geen vat gekregen op hun enthousiasme voor het spel. Er wordt bij vlagen heel verdienstelijk gecombineerd, afgewisseld met de ruimte voor een geintje. Zo probeert aanvaller Job een aantal keren opzichtig een penalty te versieren. Dit gedrag wordt direct gepareerd met de opmerking: “Dat doet ie al 30 jaar zo”. Aan relativering ontbreekt het de meeste mannen niet. Zo horen we na het missen van een opgelegde kans van een verdediger: “Ik ga wel weer achterin staan, dat ging me een stuk beter af”. Bij anderen is er dan weer oprechte blijdschap na een doelpunt. Het is kenmerkend voor de verscheidenheid in karakters en voetbalervaring binnen deze groep senioren. Na een hevige strijd kan iedereen leven met het 4-4 gelijkspel.

We zien onverzettelijke verdedigers, hardwerkende middenvelders, de stylist die spelmaker is en uiteraard ontbreken ook hier de luie spitsen niet

Na het douchen komen de mannen nog even bij elkaar in de kantine. Daar wacht Lieuwina al met de koffie en wat lekkers. Kort wordt de training even geanalyseerd, waarna de gesprekken snel gaan over de dreigende degradatie van het eerste elftal, de teloorgang van het Nederlands voetbal, de keuze tussen Messi of Ronaldo of over het aanstaande pensioen van een bekende. De één vertrekt vrij snel na de training, de ander blijft praktisch lunchen op de club. De vroege vertrekkers wordt niets kwalijk genomen. Volgende week zien ze elkaar opnieuw. Dezelfde mannen zijn er dan stipt om 9.15 uur, terwijl het evenzo dezelfden zijn die vlak voor 10.00 uur bij de club aankomen. En vroeg of laat: allemaal hebben ze weer keurig twee euro mee voor de koffie en wat lekkers. Gewoon omdat het zo gezellig is.

 

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal