03-gootjes

Voormalig FC Groningen-talent wil na blessureleed weer genieten van de zaterdag

Hij was één van de grotere talenten in de jeugdopleiding van FC Groningen en speelde in diverse Oranje-jeugdselecties. Veelvuldig blessureleed aan zijn rechterenkel dwarsboomde voor Willem Gootjes echter een carrière in het profvoetbal. Dit seizoen gaat hij bij v.v. Helpman op zoek naar de ouderwetse zaterdagbeleving. Een gesprek met de voormalig belofte brengt ons langs investeringen, successen, frustratie, de band met zijn broertje en hoe zaterdag weer de mooiste dag van week moet worden.

Heel officieel gezien begint de voetbalcarrière van Willem Gootjes in Mijdrecht. In dit plaatsje tussen Utrecht en Amsterdam schrijft hij zich op jonge leeftijd in bij S.V. Argon. ‘Maar volgens mij heb ik daar alleen op de inschrijflijst gestaan’, vertelt hij. ‘Ik heb er weleens tegen een bal getrapt, maar niet in een officiële wedstrijd. Waarschijnlijk alleen langs de lijn bij mijn oudere broer, die daar in de F-jes speelde.’

Dus noemen we Gootjes een jeugdproduct van Oranje Nassau Roden (ONR), de club waar hij na de verhuizing naar Roden halverwege het seizoen in de F6 startte. Gootjes droeg in totaal 4,5 jaar het oranje shirt, voordat hij op werd genomen in de jeugdopleiding van FC Groningen. ‘Na mijn jaar in de F1 bij ONR werd ik door Groningen uitgenodigd om bij de voetbalschool te komen trainen. Sindsdien ben ik nooit meer van het lijstje afgehaald. Vanuit de voetbalschool kwam ik in de D2 van Groningen en daarmee definitief in de opleiding.’

Voetbal op één

Het was wennen voor de jonge Gootjes. Na school stond er bijna steevast een training op het programma. De omgeving, beleving en omgang met anderen: het was allemaal anders. ‘Totaal niet te vergelijken met ONR en voor mij een stap die veel veranderingen met zich mee bracht’, begint Gootjes. ‘Bij Groningen was er meer mannetjes- en haantjesgedrag, ook al op jonge leeftijd. Daar deed ik overigens zelf ook aan mee. Maar de grootste verandering was dat mijn leven ineens helemaal om voetbal draaide. School en voetbal, dat was het wel zo’n beetje.’

Het gevoel dat voetbal nu zijn leven was, werd nog sterker toen Gootjes in de C-ers kwam. Om hem heen hoorde hij steeds vaker dat hij “een groot talent” was binnen de opleiding. Zelf ervaarde de middenvelder dat pas toen hij in aanraking kwam met de nationale selecties. ‘Toen ik instroomde bij FC Groningen was ik zeker niet de beste van mijn lichting. Pas nadat ik wat begon te groeien, merkte ik dat het wat gemakkelijker ging. De selectie voor Oranje onder de 15 bevestigde dat. Ik was één van de grotere talenten van FC Groningen. Meer dan ooit tevoren stond voetbal op nummer één in mijn leven.’

De grootste verandering was dat mijn leven ineens helemaal om voetbal draaide

Geïsoleerd wereldje

Gootjes moest het volgende jeugdproduct van FC Groningen worden dat het eerste elftal ging halen. Zijn naam en die van zijn destijds goede vriend Richairo Živković (inmiddels KV Oostende) werden veel genoemd. Ook de één jaar jongere Juninho Bacuna deed regelmatig met het elftal van Gootjes mee en voegde zich bij dat rijtje. In de selecties van Oranje onder de 15 en 16 speelde Gootjes onder andere met Riechedly Bazoer, Jaïro Riedewald, Bart Ramselaar en Oussama Idrissi.

Tegelijk betekende het dat hij andere dingen in zijn jeugd moest laten. Gootjes: ‘Tot mijn zestiende had ik er nog weinig last van, maar daarna werd het lastiger. Mijn vrienden hadden meer vrijheid. Ze gingen op stap, begonnen te experimenteren met alcohol. Dat zat er voor mij niet in en vond ik weleens moeilijk. Soms was het best een geïsoleerd wereldje. Tegelijk besefte ik dat mijn situatie heel speciaal was. Ik haalde er veel voldoening uit. De jeugdselecties van Oranje maakten het ook wat gemakkelijker. Het gaf aan dat ik goed bezig was. Dan zeg je niet zomaar even “ik kap ermee” als je het even lastig hebt.’

Investeren

Met het spreken over de offers en investeringen die Gootjes heeft moeten doen, komen we bij het onderwerp dat vanaf zijn vijftiende als een rode draad door zijn voetballeven heen loopt: blessureleed. De hoofdrolspeler zelf hoeft niet lang na te denken wanneer we hem vragen naar zijn grootste investering. ‘Het constant revalideren na een blessure’, zo geeft hij aan. ‘Als ik fit was had ik totaal geen moeite om me op te laden voor een training. Heerlijk man, lekker trainen! Ook in de zomerstop trainde ik met alle plezier door, daar voelde ik me goed bij. Maar door laddertjes lopen, op een fiets zitten, lichamelijke oefeningen doen…’ Hij valt even stil. Na een korte pauze: ‘Dat voelde echt als investeren. En ik heb het veel moeten doen. Helaas ben ik vaak geblesseerd geweest en ook meerdere keren langdurig. Je kunt niet voetballen, dat is verschrikkelijk. Een eerste keer revalideren is geen probleem, maar omdat ik het continu weer moest doorstaan, dat maakte het tot een zware investering.’

De rechterenkel

De eerste echte problemen met zijn fysieke gezondheid komen aan het licht als Gootjes vijftien jaar is. In de voorgaande jaren ging de allround middenvelder al wel regelmatig door zijn rechterenkel, maar nu nam het buitenproportionele vormen aan. Zijn enkelbanden werden slapper en slapper. ‘Daar begon het mee’, blikt hij terug. ‘Een jaar lang was ik steeds drie weken fit en ging dan weer door mijn enkel. Dat betekende enkele weken eruit. Nadat ik weer kon spelen, was het na een paar weken hetzelfde liedje.’ Omdat zijn enkel steeds minder aankon, duurden de revalidaties van zijn enkelblessures steeds langer. Ook het inkorten van zijn rechterenkelband bood geen uitkomst. ‘Na vier maanden revalideren ging het tijdens de tweede training alweer fout.’

Na twee jaar sukkelen koos Gootjes voor een standscorrectie. Zijn hielbeen werd doorgezaagd en recht onder zijn voet gezet. Vanwege zijn O-benen landde hij vaak op de zijkant van z’n voet. ‘Na die correctie landde ik goed, maar ik merkte vrij snel dat ik veel had ingeleverd op het gebied van snelheid en wendbaarheid. Als lopende en bewegende middenvelder lag daarin eerder juist mijn kracht.’

Een piek en diep dal

Ondanks al zijn blessureleed kreeg Gootjes elk seizoen wel te horen dat hij door mocht bij FC Groningen. Toch voelde hij veel frustratie. ‘Ik zat in de leeftijd dat ik voorzichtig wel moest doorbreken, maar met al die blessures kon dat niet’, zo legt hij zijn frustratie uit. ‘Als A-er heb ik één keer de voorbereiding op het seizoen mee mogen doen bij het eerste elftal. Een mooie kans. Helaas raakte ik weer geblesseerd. Dat was mijn piek, toen zat ik er tegenaan. Maar dan moet je veel trainen en spelen om aan te kunnen sluiten en op te boksen tegen de jongens van het eerste. Dat heb ik veel te weinig kunnen doen. De fase van echt aansluiten heb ik nooit meegemaakt.’

Toen zat ik tegen het eerste aan, maar dan moet je veel trainen en spelen om aan te kunnen sluiten

Hij haalde nog wel het belofteteam van FC Groningen, maar scheurde daar zijn meniscus. ‘Dat had ook te maken met mijn enkel. Een verzwikking van je enkel kan namelijk doorschieten naar je meniscus. Toen kwam ik wel in een diep dal.’ Het betekende ook het einde van zijn carrière bij FC Groningen. Aan het einde van het seizoen moest hij de club verlaten. ‘Toen ik afviel, heb ik een week getwijfeld wat ik wilde doen’, erkent hij. ‘Al snel merkte ik dat definitief stoppen geen optie was. Daar zou ik spijt van krijgen. Van Cambuur Leeuwarden kreeg ik de kans om fit te worden en er misschien een contract uit te slepen. Daar heb ik de voorbereiding meegedaan, maar ik vond zelf dat ik niet meer goed genoeg was. Mijn draaicirkel was te groot en ik kon de intensiteit van profvoetbal niet meer aan. Voetbaltechnisch wel, maar fysiek was het gewoon te mager. Toen heb ik zelf aangegeven dat ik stopte. Een moeilijk besluit, maar achteraf had ik dat wellicht eerder moeten doen.’

Maatschappelijke carrière

En zo eindigde de carrière van één van de grootste talenten uit de jeugdopleiding van FC Groningen nog voordat ‘ie goed en wel begonnen was. Terugkijkend concludeert Gootjes dat alles het hem allemaal honderd procent waard was. ‘Behalve het revalideren’, lacht hij. ‘Ik heb er veel goede vrienden aan overgehouden, jongens die ik nu ook nog wekelijks zie.’ Zou hij met de kennis van nu niet liever lekker bij een amateurclub met vrienden hebben gespeeld? ‘Daar denk ik regelmatig wel eens aan. Ik heb er behalve vrienden niet veel aan overgehouden. Voor voetbal heb ik alles gelaten, ook school.’ Kort zet hij alle feiten voor zichzelf op een rij. Dan na enige bedenktijd: ‘Als ik wist dat het zo zou lopen zoals het gelopen is, zou ik het niet weer over doen. Had ik voetbal op een lager pitje gezet, dan was ik nu verder geweest met mijn maatschappelijke carrière.’

Hij gunt het al zijn leeftijdsgenoten die het wel hebben gered. Živković, de jongste Bacuna. En wellicht breekt er alsnog een Gootjes door bij de FC. Zijn jongere broertje Mees heeft het inmiddels tot de beloften geschopt. ‘Dat zou geweldig zijn’, zegt Gootjes enthousiast. ‘Hij had het moeilijker met mijn besluit om te stoppen dan ik. Mees keek altijd tegen mij op. Ik was toch zijn voorbeeld in het wereldje en dat viel ineens weg. Nu is hij verder dan ik.’

Had ik voetbal op een lager pitje gezet, dan was ik nu verder geweest met mijn maatschappelijke carrière

Ze hebben een hechte band, de twee broers. Elkaars beste vriend, zo noemen ze het zelf. Ze spreken elkaar vaak en hebben het heel veel over voetbal. ‘Maar niet over zijn voetbal hoor’, geeft Gootjes aan. ‘Dat doen anderen al genoeg. Ik ben een soort van ontspanning voor hem, dan hoeft het even niet over hem te gaan. Hij zou het overigens hartstikke mooi voor mij vinden als hij het eerste haalt. Dan voelt het voor mij toch een beetje alsof ik het geflikt heb.’

Hervinden van de zaterdagbeleving

Nadat Gootjes stopte bij Cambuur, haalde zijn goede vriend Daro Faraj hem over om naar Be Quick 1887 te komen. Op voetbalgebied werd het geen groot succes. Weer werd hij geteisterd door blessures, waaronder wederom een gescheurde meniscus. ‘Het was een bewuste keuze. Ze speelden op een mooi niveau. Het trainingsniveau lag wel echt een stuk lager, zeker in vergelijking met wat ik gewend was. Maar het was fijn dat ik niet gelijk naar de ondergrens ging. Ik kon er nog voldoening uithalen, hoewel dat vanwege de blessures niet vaak voor is gekomen.’

Afgelopen zomer maakte hij de overstap naar de andere kant van de Esserberg en trok het blauw-wit van v.v. Helpman aan. Daar hoopt hij de echte voetbalbeleving weer terug te vinden. ‘Vrienden van mij spelen hier ook’, geeft de nieuweling aan. ‘Het gevoel dat zaterdag de mooiste dag van de week is, ben ik al enige jaren kwijt. Als ik terugkijk is het zes of zeven jaar geleden dat ik het gevoel heb gehad dat ik in een competitie heb gespeeld en ook echt meedeed. Ik hoorde altijd wel bij het team, maar niet als iemand die speelde. Zoals ik ooit begonnen ben met voetbal, die zaterdagbeleving is de mooiste en wil ik weer ervaren. Het is tijd om weer op zaterdag wakker te worden en blij te zijn dat ik ga voetballen.’

Zoals ik ooit begonnen ben met voetbal, die zaterdagbeleving is de mooiste

Voor iemand die een carrière in het profvoetbal door blessures in rook zag opgaan, is Gootjes opvallend opgewekt. Ook over de achteraf gezien wellicht foute keuze betreffende de operatie is hij vrij nuchter. ‘Het was een gok, maar het leek toen de beste oplossing. Achteraf was dat het niet, ik kan nu nooit meer volledig sprinten. Zoveel stijfheid zit er in mijn enkel. Maar met vervelende gevoelens terugkijken doe ik niet. Om er even een cliché bij te halen: het heeft geen zin om me daar nu nog druk over te maken. Nu geniet ik gewoon lekker van het amateurvoetbal op de zaterdag en pak met teamgenoten na afloop een biertje. Dat heeft ook veel moois.’

 

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal