Harkema-Opeinde

Als je Sportpark De Bosk zegt, gaat bij veel mensen in de noordelijke amateurvoetbalwereld vaak wel een belletje rinkelen. Want of ze er weleens zijn geweest of niet, het wordt in één adem geassocieerd met zaterdag-derdedivisionist Harkemase Boys. Dat zaterdagvierdeklasser Harkema-Opeinde er voetbalt, doet minder tot de verbeelding spreken. Zonde vinden wij, want de van oorsprong zondagclub heeft een prachtige historie met steevast veel supporters, al zal iedereen die weleens tegen de groen-gele Harrekieten speelde beamen dat de over-mijn-lijk-mentaliteit soms bij Harkema-Opeinde wel een beetje te veel van het goede is.

Maar dat heeft een reden, want die mentaliteit zit in de wortels van de club, die van oorsprong door mensen was opgericht die verder weinig hadden te makken. Het mouwen opstropen werd van generatie op generatie doorgegeven en clubcultuur moet je nou eenmaal koesteren. Het had alleen niet veel gescheeld of de stekker was eruit getrokken. De toekomst van Harkema-Opeinde hing rond 2015 aan een zijden draadje omdat zondagvoetbal niet meer levensvatbaar bleek. Het roer ging om, naar de zaterdag welteverstaan. Een keuze die goed uitpakte, want er werd weer leven in de club geblazen die prompt uitmondde met een promotie in het eerste seizoen op de zaterdag. Of de prestaties uit de roemruchte jaren 70 ooit terugkeren is de vraag, maar Harkema-Opeinde leeft weer en dat is veel belangrijker.

Als wij een rondje lopen op het groen-gele gedeelte van De Bosk, worden er direct gesprekjes aangeknoopt. Een vrijwilliger mét clubvaantje in z’n auto is nieuwsgierig wat wij komen doen en dat geldt ook voor een man die z’n hond even de poten laat strekken op het hoofdveld. In beide gevallen volgt een uitgebreid relaas over wat voor mooi cluppie Harkema-Opeinde is. En daar kunnen wij het eigenlijk alleen maar mee eens zijn. Want hoewel voetbalminnend Harkema voor de buitenwacht dan voornamelijk rood-wit gekleurd mag zijn, qua enthousiasme doet de groen-gele kleine broer er zeker niet voor onder. ‘Met passie en vechtlust lagen ze op de loer, zoals Kuipers en Pander, Schievink en Nijboer’

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VV Zwaagwesteinde

Als we ergens op de N356 rijden, komt er via Instagram een verzoek binnen op één van onze telefoons. ‘Jullie gaan toch ook even langs Zwaagwesteinde?’, luidt de vraag. Het antwoord volgt gauw: ‘Maar natuurlijk!’ Net als Sinterklaas, die op 5 december geen enkele schoorsteen vergeet, rijden wij ook geen enkel sportpark stilletjes voorbij. Toch moeten we wel even slikken als we sportcomplex De Wieken van VV Zwaagwesteinde bereiken. Een gloednieuw clubgebouw is het eerste dat in ons zicht springt. ‘Een hele fraaie, dat dan weer wel’, merkt één van ons op. Een goedkeurend knikje van de rest volgt.

Zwaluwen Den Hoorn

Een hotel, een camping, een brasserie en dan kan ook de plaatselijke voetbalvereniging niet achterblijven. Op Texel zijn ze allemaal vernoemd naar de vogel die zich nogal eens laat zien op het Waddeneiland: de zwaluw. In het geval van de voetbalvereniging reizen we af naar één van de meest zuidelijk gelegen dorpjes op Texel. Daar komen we aan in Den Hoorn, dat zo’n vijfduizend zielen telt. De lokale voetbaltrots luistert er naar de naam Sportvereniging Zwaluwen Den Hoorn en geloof ons: als je een beetje van amateurvoetbalromantiek houdt, moet je hier een keer zijn geweest.

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal