Scrollend op z’n telefoon checkt Jelle de laatste stand van zaken rondom het coronavirus in Tsjechië. Helaas niet vanuit zijn appartementje in Praag, de stad waarin hij ook werkt en voetbalt, maar tijdelijk op vertrouwde bodem in Hillegom. “Het gaat gelukkig weer wat beter in Tsjechië. Ik hoop volgende maand weer terug te gaan”, zegt hij hoopvol midden in het coronatijdperk. Want avontuurlijk ingesteld of niet: als een wereldwijde pandemie de kop op steekt kun je nog zoveel willen, maar word je wel in je mogelijkheden beperkt. Geluk bij een ongeluk is dat Jelle werkt voor een internationaal opererend organisatieadviesbureau. “En dan maakt het niet zoveel uit of ik vanuit Nederland of Tsjechië werk. Nederland is praktischer, maar ik wil gewoon weer lekker met m’n ploeggenoten op het veld staan.” In Praag doet hij dat niet bij gevestigde voetbalnamen als Slavia, Sparta of Bohemians, maar bij de Prague Raptors FC op het inmiddels 7e niveau van Tsjechië.
Om kwart over tien aan het bier is hier doodnormaal
Hoe kom je daar in hemelsnaam terecht? Als Jelle met die vraag geconfronteerd wordt, blijkt uit zijn reactie dat-ie vaker antwoord op die vraag heeft moeten geven. Daarvoor moeten we even drie jaar terug in de tijd. “Ik werkte toen nog in Nederland, was afgestudeerd en had een baan. Ik woonde bij mijn ouders en werkte in Hoofddorp. Dat beviel allemaal goed, maar ik bedacht tegelijkertijd: dit kan ik m’n hele leven nog wel doen”, legt hij uit. En zo wakkerde automatisch een reisdrang aan, al hoefde hij niet per se naar de andere kant van de wereld. “Ik wilde eerst gewoon naar Engeland, dat wilde ik eigenlijk altijd al”, lacht hij. Zo besloot Jelle op een dag de auto te pakken, Het Kanaal over te steken en de zuidkust van Engeland te verkennen. “Ik reed helemaal naar het uiterste Zuidwesten, de regio Cornwall is dat. Daar zou ik dan wel verder kijken.”
Met een hernia genieten in Falmouth
In Falmouth, waar hij zich vestigde, besloot Jelle eens wat uitgebreider om zich heen te kijken. Hoog op zijn wensenlijstje om in Zuidwest-Engeland te acclimatiseren stond aansluiten bij een plaatselijke voetbalclub. “En die zitten daar ook wel, al is rugby er eigenlijk populairder. Maar ik zette wat voetbalclubs in de buurt op een rij en kwam uit bij Falmouth Town FC. Die speelden op het tiende niveau. Ik ging er regelmatig even kijken en mocht er ook meetrainen, maar een hernia gooide roet in het eten. Balen natuurlijk, maar de sfeer vergoedde dat. Hun hoofdveld ligt in een soort kuil, dat heeft wel wat. Ik heb daar langs de lijn echt staan te genieten”, lacht hij.
Hij wist ondertussen een tijdelijk baantje als magazijnmedewerker te regelen, maar na een aantal weken had Jelle dat wel gezien. “Ik was in Nederland meer kantoorwerk gewend bij organisaties zoals Payroll. Iets soortgelijks daar doen was helaas lastig, dus toen besloot ik online om door heel Europa iets te zoeken waar ze bij zulke organisaties wel mensen konden gebruiken. Ik heb gesolliciteerd in Spanje, Portugal en Polen, maar uiteindelijk was het raak in Tsjechië. Praag om precies te zijn. En die stad leek me van alle opties ook de leukste stad om in te wonen.”
Toch was de keuze om in Praag een nieuw avontuur aan te gaan ook een schot met hagel, erkent hij. “Het was niet dat ik van tevoren over heel veel informatie beschikte over wonen in Praag. Je hoort weleens dat Praag een mooie stad is waar je moet zijn geweest, maar in eerste instantie sprak vooral mijn nieuwe baan het meeste aan. En zo besloot ik om er gewoon naartoe te gaan en het avontuur aan te gaan”, legt Jelle uit.
het leek me leuk om bij een club te komen waar ik echt m’n best moest doen om in het eerste elftal te komen
Dat het organisatieadviesbureau waarvoor hij in Praag ging werken met bijna een geheel Nederlands team werkt, maakte de keuze extra makkelijk. Toen Jelle na zijn tijd in Engeland eerst nog een paar weken in Nederland had doorgebracht, pakte hij in februari 2020 het vliegtuig naar de Tsjechische hoofdstad. Een reisje dat hij maakte, net voordat heel Europa zou kennismaken met het coronavirus. “Mijn werkgever stelde een maand lang een appartement voor mij beschikbaar, van waaruit ik op zoek kon naar een plek voor langere tijd. In die maand had ik ook mooi de tijd om mij in andere dingen te verdiepen”, lacht hij.
De Hillegommer hint met z’n glimlach duidelijk naar het sportieve gevolg van zijn verhuizing. Want het was niet de vraag of hij in Praag zou gaan voetballen, maar waar. “Het niveau bij Falmouth Town was best aardig, maar het leek me leuk om bij een club te komen waar ik echt m’n best moest doen om in het eerste elftal te komen.” Op een rustig moment zocht hij via Google welke voetbalclubs Praag allemaal kende. De illusie dat hij kans zou maken bij de grootmachten Slavia en Sparta had hij niet. “Uiteindelijk kwam ik bij Prague Raptors uit, vooral omdat hun website mij opviel. Die was namelijk niet in het Tsjechisch, maar in het Engels. ‘At Prague Raptors we are fully diverse and inclusive. Meaning we welcome players, staff, partners and supports from all nationalities, ethnicities, beliefs, gender and sexual orientations’, kopt de website bij de clubomschrijving.
Toen ze een ziekmelding kregen, vroegen ze of ik direct mee kon doen
Die welcome-toon beviel Jelle wel. “Via Facebook heb ik een berichtje gestuurd om mee te trainen”, gaat hij verder. “Ze hadden de zaterdag die volgde meteen een oefenwedstrijd waarvoor ik werd uitgenodigd om te komen kijken, maar toen ze een ziekmelding kregen, vroegen ze later of ik direct mee kon doen. Ik speelde alleen de tweede helft, maar na afloop zei de trainer meteen dat-ie me er graag bij wilde hebben. Echt geweldig, ik was ineens speler van een nieuwe club.”
Lockdown
Die dinsdag na zijn debuut voor de Raptors speelt Jelle nog een oefenpotje met zijn nieuwe ploeg, maar toen volgde de lockdown. De vleugelverdediger baalt als een stekker. “Zit je net ergens bij, moet je er alweer noodgedwongen mee stoppen, zeker omdat ik net was teruggekeerd van een blessure. In de maanden die volgden heb ik daarom maar wat voor mezelf getraind om fit te blijven”, zegt hij. Desondanks was er genoeg tijd om kennis te maken met teamgenoten. “Hier spelen jongens uit Nepal, Rusland, Ghana, Zimbabwe, Mexico, India, Saoedi-Arabië, Verenigde Staten, Frankrijk, Engeland, Duitsland, België en Tsjechië zelf natuurlijk”, somt Jelle op.
Voordat mijn ploeggenoot uit Nepal naar Tsjechië kwam, had hij nog nooit elf tegen elf gevoetbald
“Een van de Tsjechen hier, Luboš Kubik jr., is een zoon van oud-international Luboš Kubík, die eind jaren 80 nog twee seizoenen bij Fiorentina speelde. Ook met Nischal Rokka ga ik veel om, die komt uit Nepal. Ik vind het zo tof om te horen hoe hij is opgegroeid. Voordat hij hier kwam, had hij nog nooit elf tegen elf gevoetbald, want in Nepal voetballen ze een beetje in een ratjetoe om een flesje omver te schieten. Zo anders dan de discipline die wij kennen als je gaat voetballen. Nischal is naar Praag gekomen op zoek naar een beter leven. Van voetbaltactiek had hij nog nooit gehoord, maar voetballen kan-ie wel.”
Vorig jaar zomer merkte Jelle weinig van de coronamaatregelen in Tsjechië. In Praag heerste een relaxte sfeer, wie wilde kon probleemloos het nachtleven verkennen en ook toeristen wisten de metropool goed te vinden. In die periode hervatte Prague Raptors ook de competitie. “Dat was in augustus”, gaat hij verder. Trainer Jon Davies zette hem steevast als één van de eerste namen op het spelersformulier en dat maakte dat Jelle snel z’n draai vond. “Maar je hebt er een paar tussen die nog vele malen beter zijn dan ik”, nuanceert hij. “Ik heb twee Tsjechische teamgenoten die er met kop en schouders bovenuit steken en veel hoger kunnen voetballen en dat geldt ook voor George Paling, een Engelse teamgenoot. Die heeft nog in de jeugd van Nottingham Forest gevoetbald.
“Die hele mengelmoes van nationaliteiten en voetballende kwaliteiten maakt ons team zo leuk”, vindt hij. Dat Jelle bovendien goed met zijn trainer overweg kan, draagt ook bij aan een plezierig verblijf. “Jon is ook jeugdtrainer bij Slavia Praag en regelde een keer dat wij tegen hun onder 17-team mochten spelen. Dat was een verademing, want toen speelden we eindelijk een keer op een fatsoenlijke grasmat”, lacht hij.
Verschil in accommodaties
“Dat is wel een verademing als je een aantal keren achter elkaar op die knollenvelden hebt gespeeld, want die heb je hier volop. Al is het over het algemeen allemaal best goed geregeld”, gaat Jelle verder. Een groot verschil tussen de accommodaties in ons land en in Tsjechië is volgens hem de manier waarop sportcomplexen zijn samengesteld. “In Nederland heb je sportparken met bijvoorbeeld vier velden bij elkaar en loopt alles eromheen op rolletjes. Als je hier voetbalt, doe je dat niet alleen op zaterdag of zondag, maar ben je een heel weekend beschikbaar. De ene keer speel je op zaterdag, de andere keer op zondag. Ook hebben veel clubs hier vaak maar één veld, maar dan wel met een grote tribune erbij.”
Hij glundert als hij het erover heeft, want naast voetballen geniet Jelle volop van het groundhoppen in Tsjechië. Z’n vrije tijd spendeert hij veelal langs de Tsjechische velden. “Op het derde of vierde niveau beginnen wedstrijden soms al om kwart over tien ’s ochtends en als je daar dan komt, staat de barbecue al aan en zitten veel Tsjechen al aan het bier. Daar zou je in Nederland vreemd van opkijken, maar in Tsjechië vinden ze dat doodnormaal. ‘Hoort erbij’, zeggen ze dan. En ik kan daar ook wel van genieten, ik heb hier al heerlijke weekenden gehad waarbij het bier al vroeg rijkelijk vloeide.”
Gedurende de coronacrisis werkte Jelle voor z’n werkgever uit Praag vanuit Nederland, maar juist omdat het voetballen hem er zo ontzettend beviel, ging hij weer terug naar Praag zodra dat kon. “We konden namelijk nog promotie afdwingen en dat is uiteindelijk gelukt”, zegt hij enthousiast. De euforie bij hem was niet eens zo groot vanwege de sportieve uitdaging die de Raptors een niveau hoger te wachten stond, maar nog meer vanwege de grounds waarop Jelle en z’n ploeggenoten hun kunsten mogen laten zien. “Straks spelen we tegen B-teams van Meteor, Vicherad, Dukla en Admira”, somt hij op.
Ik heb dit seizoen een seizoenkaart van Bohemians Praag genomen
“Weet je, ik wil in Tsjechië gewoon zoveel mogelijk clubs bezocht hebben. En groundhoppen in Tsjechië is echt fantastisch. In Nederland kennen de meeste voetballiefhebbers de grote clubs Sparta Praag en Slavia Praag wel, maar als je in Praag bent, raad ik iedereen aan eens naar Bohemians Praag te gaan. Sterker nog, ik heb er dit seizoen een seizoenkaart genomen. En ook thuisduels van Dukla Praag zijn een aanrader, zij spelen in een heel mooi Olympisch stadion. Als de wedstrijd geen zak aan is, kun je nog altijd van het uitzicht genieten.”
Zeker van een plekje
Inmiddels nadert Jelle met Raptors het einde van het huidige seizoen. “Na een enorme dip aan het einde van de eerste seizoenshelft zijn we opgeklommen tot vlak achter een promotieplek en ben ik ervan overtuigd dat we promotie zullen behalen en volgend seizoen op het 6e niveau actief zullen zijn”, klinkt het optimistisch. In de winter heeft het Tsjechische vreemdelingenlegioen niet stilgezeten en zijn er weer een paar goede spelers aangetrokken, wat ook weer perspectief biedt met het oog op volgend seizoen.
“Helaas zijn er ook wat jongens die gestopt zijn of zware blessures hebben opgelopen. Gelukkig lijkt mijn plekje in de basiself voorlopig nog wel zeker. Vorig seizoen was ik vooral linksback, nu vooral rechtsback. We zijn nog wel op zoek naar een vaste thuisbasis, maar helaas is dat erg lastig in Praag.” Qua groundhoppen zet Jelle bijna wekelijks nieuwe kruisjes. “Naast dat ik iedere thuiswedstrijd van Bohemians probeer mee te pakken, heb ik onlangs al wedstrijden van Mas Taborsko en Mlada Boleslav bezocht en binnenkort ga ik eindelijk naar Viktoria Plzen. Verder ben ik met een vriend naar Oost-Duitsland gegaan om daar een wedstrijdje te bekijken zoals bij Dynamo Dresden, Erzgebirge Aue, FSV Zwickau en Chemnitzer FC. Avontuur of niet, stilzitten is er niet bij.”