Verhalen uit de magische wereld van het vaderlandse amateurvoetbal

Bijna ieder klein jongetje dat onafscheidelijk is van de bal heeft het weleens gedaan: dromen over een bestaan als profvoetballer. Bijna dagelijks bezig zijn met wat je het allerliefste doet en ondertussen – als het een beetje meezit – worden toegejuicht door volgepakte tribunes. Vooral de hang naar avontuur en roem maakt zo’n bestaan interessant. Maar is een bestaan als profvoetballer noodzakelijk om voetbalavonturen mee te maken? Het antwoord is nee. Dat kan ook gewoon als je een doorsnee amateurvoetballer bent. De 25-jarige Jelle Damen weet er alles van. Hij woonde nog thuis bij zijn ouders, toen-ie besloot z’n slaapkamer in Hillegom in te ruilen voor, ja, wat eigenlijk?

Toen de Dagblad van het Noorden-journalisten Thijs de Jong en André van den Ende voor de zomer de uitslag van de verkiezing van het mooiste voetbalshirt van het noorden bespraken, kwam het tricot van VV Corenos uit Roodeschool als grote winnaar uit de bus. Bijna de helft van de 20.000 stemmen ging naar het populaire tenue van de Noord-Groninger zaterdagvijfdeklasser. Reden voor een belletje met oud-voorzitter Eppe Scholtens.

Als Hans van der Ploeg (51) moet kiezen tussen het geven van een training op donderdagavond óf een bezoekje brengen aan poppodium Vera voor een optreden van Spidergawd of Candlebox, spreken zijn ogen boekdelen. Waar vroeger veel in het teken van voetbal stond, daar kent zijn bestaan tegenwoordig ook andere prioriteiten. Gedragen door kwetsbare momenten in het leven, zoals de diagnose longkanker bij zijn vrouw Merel in 2014. Jelle Teitsma zocht de sympathieke oefenmeester van VV Gorecht op. In het massagehok doet Van der Ploeg zijn verhaal.

Vraag kerkbezoekers hoe ze een dominee zouden omschrijven en je krijgt meestal niet direct het beeld van een jong en vlot type. Maar in Grijpskerk ligt dat net even anders. Daar is Pieter Kars van de Kamp niet alleen predikant van de kerkgemeenschap in het dorp, maar ook defensieleider van VV Grijpskerk. Hij bewaart tussen de krijtlijnen het liefst de vrede, maar dat is niet vanzelfsprekend. “Ik ben zeker niet altijd een lieverdje in het veld.”

In Kloosterburen zagen ze in de afgelopen jaren de ene na de andere zondagvereniging uit de regio overstappen naar zaterdag, waardoor clashes tegen Warffum, Eenrum, Noordpool en Bedum (inmiddels SV Bedum) tot het verleden behoren. In het rooms-katholieke dorp wordt er echter niet over gepiekerd om die trend te volgen. Het typeert Kloosterburen, dat zich sterk blijft maken voor het behoud van haar clubidentiteit. In de Vijfde Klasse C waarin de hoofdmacht van de zwartwitten dit seizoen uitkomt, mogen alleen onderonsjes tegen Usquert nog als derby worden bestempeld. Voor de rest wordt de navigatie vooral op Oost-Groningen afgestemd.

“Hé jonks, ie mouten joen aigen rommelpot nait slingeren loaten!” Op het pleintje voor de kantine op sportpark ’t Heem in Ter Apel staat vrijwilliger Jan Wiegers met een bedenkelijke blik richting het hoofdveld te kijken. Zijn noodkreet lijkt te verstommen tussen de hoge bomen, want de pubers die hij probeert te bereiken, voetballen onverstoord verder op het kunstgrashoofdveld van FC Ter Apel ’96. “Dat is het mooie aan zo’n open sportpark, je kunt er terecht wanneer je wilt. Alleen ze maken er soms zo’n rommel van”, moppert Wiegers. Toch maakt het gemopper al gauw plaats voor opluchting, want een nieuw voetbalseizoen is losgebarsten. “Ik heb die reuring gemist hoor.”

Hij moest het door oorlog verscheurde Rwanda al voor zijn eerste verjaardag ontvluchten. Pierre Semudenge-Mujene (26) draagt een flink verhaal met zich mee. In Nederland aangekomen bracht de bal hem de therapie die hij nodig had. Via de jeugdopleiding van FC Groningen belandde hij in een voetbalavontuur, dat voor hem nog lang niet is afgelopen. Ondertussen probeert hij zijn levens- en voetbalervaringen als dream coach over te brengen op jeugdspelers.

Hij is nog maar 24 jaar en sinds dit seizoen hoofdtrainer van Velocitas 1897. Simon Cageling weet dat zijn stap van jeugdtrainer naar hoofdtrainer met de nodige verbazing is ontvangen bij de noordelijke amateurvoetbalvolger. Maar Cageling had er zijn redenen voor. Een verhaal over de trainerscarrière en keuzes van de jonge trainer, die toch al een bak ervaring heeft. ‘Met vrijwel elke trainer die ik had, heb ik wel een aanvaring gehad omdat ik het anders zag.’

In het derde jaar van zijn bachelor Spatial, Planning & Design vertrok Joram Wijnstra voor zijn studie een half jaar naar het Indonesische Yogyakarta. Hij schreef zich uit bij zijn cluppie VV Noordwolde en zocht een club aan de andere kant van de wereld. Dat werd een avontuur om nooit te vergeten. ‘Als je sprint met de bal aan je voet, zie je de kippen voor je alle kanten opstuiven.’

Op 78-jarige leeftijd liep Jan de Vries als looptrainer van TLC nog voorop bij de warming-up. Mede met dank aan TLC-trainer Wander Balkema, die hem bij de club hield en waarmee hij een bijzondere vriendschap heeft. Tot de pijn in zijn arm ondragelijk werd en een scan lymfeklierkanker constateerde. Samen doen ze hun verhaal.

‘Onze doelen met de vierkante houten palen stammen uit de jaren ’80. We koesteren ze, het is ons handelsmerk. Hier heb je unieke gevallen binnen- en buitenkant paal. En bij een schot op de lat is het altijd maar afwachten, zeker wanneer de bal van onderaf op het houtwerk komt. Dan komt de bal met een hoge boog over je heen terug het veld in.’