img 20210817 wa0000 enhanced

De kantine van FC Ter Apel ’96 als tweede thuis

“Hé jonks, ie mouten joen aigen rommelpot nait slingeren loaten!” Op het pleintje voor de kantine op sportpark ’t Heem in Ter Apel staat vrijwilliger Jan Wiegers met een bedenkelijke blik richting het hoofdveld te kijken. Zijn noodkreet lijkt te verstommen tussen de hoge bomen, want de pubers die hij probeert te bereiken, voetballen onverstoord verder op het kunstgrashoofdveld van FC Ter Apel ’96. “Dat is het mooie aan zo’n open sportpark, je kunt er terecht wanneer je wilt. Alleen ze maken er soms zo’n rommel van”, moppert Wiegers. Toch maakt het gemopper al gauw plaats voor opluchting, want een nieuw voetbalseizoen is losgebarsten. “Ik heb die reuring gemist hoor.”

Wiegers heeft de schuifpui van de kantine van de Ter Apelers op een zonnige dinsdagmiddag in augustus volledig opengezet. En daar is ook alle reden toe, want zo vaak schijnt de zon deze zomer niet. De zonnestralen vallen prominent naar binnen op het kantinemeubilair, dat deels nog staat opgestapeld. Wiegers heeft zichzelf een plekje verschaft achter de bar, waar hij een bak koffie inschenkt na één druk op de automaat. “Ook ’n bakkie?”, vraagt hij.

Ik heb die reuring gemist hoor

Wiegers heeft die woorden in de voetbalseizoenen die achter ons liggen honderden keren uitgesproken, want hij is al decennialang hét gezicht van het onderkomen van de Ter Apeler voetbalvereniging. Hoe lang precies moet hij zelf in eerste instantie ook schuldig blijven. Wiegers graaft in zijn geheugen als hij die vraag krijgt voorgelegd. “Dertig jaar zonder meer. Nee wacht, veertig denk ik”, klinkt het. “Of wacht, dat kan niet”, zegt hij, nadat hem een historisch feitje te binnen schiet, dat hij óók heeft meegemaakt. “Vijftig jaar is het in ieder geval niet. Maak er maar 45 van. Ja hoor, zeker.”

Voordat hij zich over de kantine ontfermde, liep Wiegers ook al op de voetbalvelden rond. Het was in de tijd dat STA en ’t Klooster nog niet gefuseerd waren tot FC Ter Apel ’96. “STA was mijn club”, zegt Wiegers, die – hoe kan het ook anders – in Ter Apel woont. Hij bond op jonge leeftijd de kicksen onder en schopte het als onverzettelijke vleugelverdediger van STA tot het tweede elftal. Toen hij het wel welletjes vond, werd hij leider van dat team. Enorme successen leverde dat niet op. Wel maakte hij van dichtbij mee hoe misschien wel de bekendste profvoetballer van Ter Apel z’n carrière nieuw leven inblies.

“Ja, Harris Huizingh, wat kon die voetballen”, weet hij nog goed. “In de jeugd liet die jongen al geweldige dingen zien, maar mede omdat hij last had van wagenziekte, stopte hij een poos met voetballen. Toen Harris het toch weer wilde proberen, wisten we hem met het tweede zover te krijgen om bij ons aan te sluiten. Schopte hij er in z’n eerste wedstrijd meteen acht in”, lacht Wiegers. “Een week later stond het eerste elftal op de stoep, dan weet je wel hoe laat het is. Maar hij heeft er een mooie carrière aan overgehouden.”

Zijn eerste vrouw, destijds één van de bestuursleden van STA, haalde Wiegers over om vrijwilligerswerk te gaan doen. Zo belandde hij in de kantine, om er vervolgens nooit meer weg te gaan. Als dankbaarheid voor zijn tomeloze inzet kreeg Wiegers drie jaar geleden op zijn verjaardag nog een eBike van de club aangeboden tijdens de jaarlijkse vrijwilligersdag. Een cadeau waar hij nog altijd dankbaar gebruik van maakt, want in het voetballoze anderhalf jaar dat achter ons ligt, trok hij er met regelmaat op uit.

Er zullen weinig vrijwilligers van een voetbalclub zijn die zich al zo lang inspannen voor de plaatselijke voetbaltrots, terwijl ze op wedstrijddagen amper wat zien van het eerste elftal. Wiegers kan er niet mee zitten. “De kantine moet blijven doordraaien hè”, zegt hij serieus. “Ik zag de teams trouwens wel degelijk hoor, maar dan als ik ze de thee in de rust bracht’, zegt Wiegers grijnzend. Uitwedstrijden van het eerste elftal bezoeken was er nooit bij. “Want de jeugd speelt wel gewoon thuis. Gaat allemaal door”, stipt hij aan. Door zijn werkzaamheden op de achtergrond groeide hij uit tot een belangrijk radertje in het uurwerk van FC Ter Apel ’96. Een niet te onderschatten radertje ook.

“Op zaterdagen en zondagen opende ik de kantine om zeven uur ’s ochtends en deed ik ‘m ook weer dicht als we ’s avonds gingen sluiten. En op trainingsavonden hetzelfde, maar dan vanaf vier uur ’s middags tot sluitingstijd. En het is meer dan koffie inschenken, want ik deed ook de inkoop voor de kantine”, voegt hij eraan toe. “En maandag de boel bij langs met de vaste schoonmaakploeg. Ik ben ook nog een hele poos consul geweest. Als ik een rustig weekend wilde, moest ik de velden eigenlijk afkeuren” Er valt een stilte, die wordt onderbroken door een brede glimlach. “Nee, natuurlijk niet! Anders was zo’n weekend veel te rustig.”

Terwijl hij over zijn werkzaamheden vertelt, is te merken dat Wiegers in de verleden tijd praat. Niet zonder reden, want hij heeft besloten om dit seizoen een stapje terug te doen. “Het is tijd om het stokje door te geven.” Een opvolger heeft zich nog niet aangediend. De schaarste aan vrijwilligers is een situatie die meer sportverenigingen in het nauw drijft. Ook FC Ter Apel ’96 heeft volgens hem meerdere vacatures uitstaan. Hij denkt dat het uiteindelijk wel goed komt, al is het juiste zetje bij sommige leden nog even nodig. Maar voor Wiegers komt een rijk vrijwilligersleven deels ten einde.

Het is tijd om het stokje door te geven

“Het wordt me op mijn 78ste wat te veel van het goede om de kantine op beide dagen in het weekend open te houden. Maar helemaal stoppen? Absoluut niet. De inkoop kan ik blijven doen, net als de klusjes met de schoonmaakploeg. En als er een kaartje wordt gelegd in de kantine, dan ben ik erbij hè. Het is toch een beetje mijn tweede huis geworden.” Wiegers kijkt op zijn klok, loopt naar buiten en maakt een snel rondje over ’t Heem. Op het hoofdveld ziet hij twee jongens achtergebleven rommel van anderen in de prullenbak deponeren. Wiegers knikt als ze hem groeten. “Kiek, dizze jonks bin oet de goie klaai trokken”.

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal

Over de Bal neemt jou met achtergrondverhalen en reportages mee in
de magische wereld van het Nederlandse amateurvoetbal.

Copyright © 2018 - 2024 | Over de Bal