‘Hé meneer, kunt u het hek even voor ons opendoen?’ We wandelen op het centrale pad van sportpark De Kalkwijck in Hoogezand om het onderkomen van HS’88 eens van dicht bij te bekijken, maar als-ie op slot zit, moet je net een beetje geluk hebben. ‘Waarom dan wel niet?’, roept de man met de bos sleutels aan de andere kant van de sloot. ‘Even wat fotootjes schieten meneer, allemaal reclame voor de club!’, klinkt onze laatste troef. En die is overtuigend genoeg. Even later is het entreehek geopend en betreden we het paarse deel van De Kalkwijck.
Uiteraard hebben we ons huiswerk gedaan en daardoor weten we dat we bij een vereniging zijn aangekomen die aan de weg timmert. Het aantal jeugdvoetballers dat besloot het paarse shirt te dragen is in de afgelopen jaren nog explosiever gestegen dan het bestedingspatroon van pak ‘m beet Chelsea en dat maakt van HS’88 een vereniging om rekening mee te houden in de toekomst. Dat er naast de jeugd- en seniorenteams ook voetbal voor mensen met een beperking en Walking Football voor 60-plussers mogelijk is, geeft wel aan dat het een echte familielcub is. En wij houden van familieclubs. Vooral als ze geen kunstgras op het hoofdveld hebben.
‘Weet je dat ik hier eens vol een bal op m’n bek gehad heb toen ik de kleedkamer uit liep?’, zegt één van ons als we een rondje over de accommodatie doen. ‘Ja, dat is nog steeds te zien’, wordt er gelachen. Als we ook de tribune eens goed hebben geïnspecteerd, willen we ons weer een weg banen naar de uitgang. Onderweg maken twee vrijwilligers zich net klaar om de velden te voorzien van belijning. ‘Gaan jullie weg? Die kant is dan sneller hoor’, wijst één van de mannen richting een opening in de heg aan de andere kant van het complex. We kijken elkaar lachend aan. ‘Als we zulke dingen nou eens eerder wisten!’
