Sportpark reportages

Tussen Hoogezand en Slochteren strijken we neer op Sportpark Froombosch. En dan kun je wel raden bij welke club we zijn. ‘Heb je wel gehoord van de club die Froombosch heet, recht op het doel af, al kost het ook zweet’, zo begint het clublied van de blauw-witten. Maar bekender is het stuk ‘Wij zijn de jongens, we horen bij elkaar, het clubje Froombosch, is van zessen klaar’. En daar kun je best wat uithalen als je de club Froombosch wil beschrijven.

'Kunnen we in Van der Valk niet even aanschuiven voor de lunch?' Als we Zuidbroek binnenrijden, klinkt de opmerking al even triomfantelijk als gemeend. Het dorp langs de A7 wordt steevast geassocieerd met de hotelketen, maar we zijn onvermurwbaar en zetten rechtsreeks koers naar de Heiligelaan. Daar vinden we namelijk het onderkomen van de Zuidbroek-Noordbroek Combinatie, oftewel ZNC. Alhoewel, daarvoor moet eerst nog een oprijlaan getrotseerd worden richting de parkeerplaatsen, eentje die voor menig buschauffeur nog een hele uitdaging is. Maar eenmaal bij de ingang word je wel welkom geheten door een windhaan bovenop het kassahokje. Waar zie je dat nou?

Ook Harkstede laten we niet links liggen. Een vereniging die in de jaren 20 het levenslicht zag als VIOD (Voetballen Is Ons Doel), later HSVV (Harkstede-Scharmer voetbalvereniging) werd, maar officieel werd ingeschreven als VV Harkstede, omdat beide clubnamen al bestonden. En zo staan we ineens op Sportpark Hamstede, net buiten het dorp. Hoewel het terrein nog maar twintig jaar bestaat en dus relatief nieuw is, biedt het genoeg leuke details. Zoals het kassahokje bij de entree, opgetrokken in de clubkleuren én voorzien van clublogo. Als we op het parkeerplaats zijn is het nog even spannend of het toegangshek geopend is. Maar als de deurklink naar beneden valt, stijgt luid gejuich op. Niets zo vervelend als een afgesloten accommodatie.

Gevoelsmatig arriveren we nét op tijd op Sportpark Zuiderstraat in Muntendam. Niet alleen omdat de zon nog schijnt, terwijl er in de verte regen in de lucht hangt, maar ook omdat we nu nog de toch wel kenmerkende tribune langs het hoofdveld kunnen aanschouwen ‘Hebben we ooit overgenomen van een zaalvoetbalvereniging in Den Helder omdat hun sporthal gesloopt werd’, zegt een vrijwilliger die ons op het onderkomen ziet rondscharrelen. Hij rammelt met z’n sleutelbos en laat ons ook meteen vol trots de kantine zien. Daarin hangen aan de muur onder meer schetsen voor de nieuw te bouwen tribune, maar de klompen in clubkleuren vinden we pas echt een potsierlijk hoogtepunt.

Natuurlijk staat ook Sportpark Ewensborg op ons lijstje, al was het maar vanwege de historie. Ooit stonden er in Siddeburen twee borgen, waarvan het steenhuis van de familie Ewens er eentje was. Zie je weinig meer van, maar met de sportparknaam is een stukje Siddeboerster historie bewaard gebleven. Op wedstrijddagen tellen we dan ook met liefde €2,50 voor een programmaboekje neer, maar op een verlaten vrijdagmiddag kun je gewoon doorlopen. Of nou ja, verlaten, alleen als je de onvermoeibare robotmaaier niet meerekent. Terwijl wij ons rondje doen, levert die de nodige arbeid om de grasmat strak te krijgen voor het voetbalweekend dat nadert.

Alle parkeerplekken zijn onbezet, dus we kunnen onze bolide zelfs horizontaal over drie vakken parkeren en er kraait nog geen haan naar. Althans, dat denken we. Het is vrijdagochtend, de zon glooit over Westerbroek en we verwachten het rijk voor ons alleen te hebben. Totdat het geronk van een scooter klinkt, en het steeds dichterbij komt. We lopen al langs het clubgebouw van Westerbroek, als een dame ons op de scooter inhaalt en op een sukkeldrafje over de trainingsvelden doorrijdt, richting de dug-outs op het hoofdveld. Tussendoor volgt nog een vriendelijke hand omhoog: ‘hoi!’

Robotstofzuigers kenden we al wel, maar robotmaaiers zijn voor ons nieuw. Althans, we hadden ze nog niet eerder in actie gezien. Op Sportpark Henk Bruins van HSC in Sappemeer valt ons die vuurdoop ten deel. Het apparaat doet ons denken aan een kelderklasse-speler in optima forma: het gaat kriskras over het hoofdveld heen, met een tempo waar een schildpad nog om zou moeten lachen. Van mooie rechte maailijnen is in de verste verte geen sprake, maar het neemt aanzienlijk wat werk uit handen. En waar je robotmaaiers ziet, betekent ook dat er natuurgras ligt. En aangezien wij ambassadeurs van een goed onderhouden natuurgrasveld zijn, kunnen we deze ontwikkeling alleen maar toejuichen.

‘Hé meneer, kunt u het hek even voor ons opendoen?’ We wandelen op het centrale pad van sportpark De Kalkwijck in Hoogezand om het onderkomen van HS'88 eens van dicht bij te bekijken, maar als-ie op slot zit, moet je net een beetje geluk hebben. ‘Waarom dan wel niet?’, roept de man met de bos sleutels aan de andere kant van de sloot. ‘Even wat fotootjes schieten meneer, allemaal reclame voor de club!’, klinkt onze laatste troef. En die is overtuigend genoeg. Even later is het entreehek geopend en betreden we het paarse deel van De Kalkwijck.