Sportpark reportages

Tasje inpakken, op de fiets en naar de club. Niet met de e-Bike, maar zo’n ouderwetse. Vooral bij dorpsclubs een beeld waarvoor je weinig inlevingsvermogen hoeft te hebben. Het voetbalveld ligt immers naast de deur, maar er zijn ook uitzonderingen. Neem het onderkomen van VV Suameer. Het dorp ligt tegen Bergum aan, maar het knusse sportpark van de groenwitten ligt ver buiten de dorpskern. Of je gaat via de Koekoeks- en Heerenwei naar Sportpark De Heidkamp, of via Suameerderheide. Voordeel bij de laatste route is dat je bij een flinke regenbui dan nog even kunt schuilen in de tunnel onder de N356.

‘Vreemdelingenlegioen strijkt neer in Noordbergum’, schreef de Leeuwarder Courant begin november 2022. ‘Het voetbal leeft weer in Noordbergum’, aldus het Friesch Dagblad een half jaar later. Een artikel naar aanleiding van het kampioenschap van de club in de Vijfde Klasse. Hoe dit zit? Voor afgelopen seizoen kwam er een sloot goede spelers richting sportpark De Ulkelannen. En met goede spelers doelen we onder anderen op enkele oud-profs, zoals Martijn van der Laan en Harvey Bischop. Ze schoten de club uit het Friese dorp voor het eerst sinds 2010 weer naar de Vierde Klasse. En daarmee leeft het voetbal in Noordbergum weer als nooit tevoren. En dat brengt automatisch ook meer gezelligheid teweeg aan de Reiddekkersstrjitte. Hoog tijd om er zelf eens een kijkje te nemen op een rustige ochtend.

Wanneer we arriveren in Garijp, worden we begroet door een mooie groene grasmat. Voor ons altijd een fijn welkom, maar ook een signaal dat we de verkeerde ingang van sportpark Greate Buorren te pakken hebben, zo blijkt als we even om de hoek gluren. Kan gebeuren, maar we pakken gewoon door. Via een groot hek lopen we achter de trekker aan die net het onderkomen op rijdt om wat onderhoud te plegen, waarna we in een groene oase belanden. Want zo mag je deze accommodatie toch wel noemen. We groeten de man op de trekker, die daar door z’n eigen lawaai niets van meekrijgt, en kijken eens even goed rond. Omzoomd door bomen ligt Greate Buorren mooi afgescheiden van de buurt.

Nee, als je sportieve successen wilt vieren moet je niet op Sportpark Suderfinne zijn. En dus zit het geluk 'm in kleine dingen, zoals in het voorjaar. Het is 8 april 2023 als SV Suawoude - plaatselijk beter bekend als SV Suwâld - tegen Holwerd pas het eerste puntje van het seizoen pakt. Een week later wordt in eigen huis Nicator verslagen. Het blijken achteraf de enige vier punten te zijn die de Suwâldsters in het seizoen 2022-2023 bijeen weten te sprokkelen. Maar malen ze er in het circa 630 zielen tellende dorp om dat Suawoude na bijna een jaar pas weer eens een wedstrijd wint? Welnee. Sterker nog, in de laatste vijf seizoenen won Suawoude pas tien officiële competitiepotjes. Het drukt de pret niet bij de jonge Suwâldsters, die de jaarlijkse doelstelling in de Vijfde Klasse doorgaans eenvoudig houden: geen laatste proberen te worden.

Waar we in onze vele bezoeken toch meer en meer kunstgrasvelden tegenkomen, is daar in Eastermar niets van te zien. Al snel nadat we het hek met VVE-letters zijn gepasseerd zien we overal natuurgras. En dan heb je bij ons al een streepje voor. De club, ontstaan vanuit een paar fanatieke jongens die na schooltijd graag een balletje trapten, kent haar officiële oprichting in 1969. Een relatief jonge club dus, op een sportpark dat in de loop der jaren een metamorfose heeft ondergaan. Een succesvolle sponsorloop maakte de kantine met bestuurskamer mogelijk en door de groei van de tennisclub veranderde ook de locatie van de speelvelden enkele keren.

Bij onze sportparkvisites zijn we doorgaans snel tevreden. Om te beginnen met een geopend hek, want sfeerproeven doen we bij voorkeur niet aan de buitenkant van het hek. En aan de Jintewarren in Hardegarijp hebben we geluk. Want als we de parkeerplaats van sportpark De Warren opdraaien, zien we al iemand op het hoofdveld rondtuffen op iets wat moet doorgaan voor een kunstgrasonderhoudsmachine. Wat het wel precies is willen we bewust niet weten. Niet dat we allergisch zijn voor kunstgras; een hoofdveld van natuurgras is gewoon altijd +1. Maar goed, we kunnen doorlopen, daar ging het om.

Bij bescheiden dorpsclubjes rekenen we onszelf vaak op voorhand al rijk. Iedereen kent elkaar, dus is het plaatselijke voetbalveld vaak ook altijd wel toegankelijk voor iedereen die maar een balletje wil trappen. In Jistrum is niets minder waar. De zaterdagvijfdeklasser heeft de hekken overal waar het kan stevig op slot gedaan. Snappen we overigens wel, want het onderkomen van Jistrum oogt nog voordat we er een stap op hebben gezet uiterst knus. ‘En zo’n accommodatie moet je goed bewaken’, luidt ons oordeel.