Sportpark reportages

Wij houden van efficiënte kaartverkoophokjes. En dus staan we ineens gezellig met z’n vieren te schuilen onder het kassahokje van St. Annaparochie, waar de architect z’n creativiteit flink op los heeft gelaten. Voor ons is het in ieder geval fijn dat je er droog onder kunt staan, aangezien de hemel in navolging van ons bezoek aan het naburige Vrouwenparochie ook bij ons bezoek aan Sportpark De Waaie nog altijd tranen met tuiten huilt. Als de meest venijnige druppels gevallen lijken te zijn, verkennen we de rest van de kletsnatte accommodatie.

‘Zeg jongens, enig idee wie Dooitzen de Bildt is?’ Het is een vraag die de wenkbrauwen doet fronsen. Geen onterechte vraag, want voor het sportcomplex dat we bezoeken wordt de navigatie afgestemd op de straat die is vernoemd naar de gerenommeerde kaatser die in de jaren 20 en 30 furore maakte in Sint-Jacobiparochie. Op sportpark De Fijfskaar is dan ook niet alleen het thuishonk van VV St. Jacob te vinden, maar ook een kaatsveld. En hoe klein het dorpje ook mag zijn: het is en blijft het startpunt van de Friese pelgrimsroute naar Hasselt in Overijssel. Staat toch leuk op je cv.

En jahoor, daar staan we dan. Lachend als een boer met kiespijn turen we over een behoorlijke plas water richting het hoofdveld. Hebben we net het clubgebouw op de gevoelige plaat vastgelegd (‘Want dat is het meest makkelijk om mee te beginnen’), verspert een met water ondergelopen ijsbaan ons de toegang tot het strijdtoneel van Ouwe Syl. Op sportpark De Nije Anwas had een bescheiden pont gedurende de wintermaanden dan ook niet misstaan. Maar omlopen is in dit geval een feestje.

Wij houden wel een beetje van clubs met een authentiek karakter, en dan zitten we goed in Minnertsga is onze overtuiging. Eén van de Over de Bal-leden speelde in een grijs verleden tegen VV Minnertsga en kon zich vooral de shirts van de Minnertsgasters nog goed herinneren: blauw-witte verticale banen met zo her en der wat pompeblêden. En als iets in je herinnering blijft hangen, zijn we benieuwd naar de rest. En dus zetten we op een regenachtige vrijdag koers naar de sportvelden in het dorp.

Al talloze keren vielen we met onze neus in de boter. Dan scheen de zon net perfect op het moment dat wij op een sportcomplex waren, schoten we extra fraaie kiekjes, en verliet je de plaats van bestemming met extra veel voldoening. In Vrouwenparochie hebben we voor het eerst dubbel pech. Als we de oprijlaan van CVO betreden, komt het water werkelijk met bakken uit de hemel. ‘Maar we zijn niet van suiker jongens, of wel?’, klinkt het vanuit onze verwarmde bolide. En zo is het. Maar net als we net hebben besloten om ons vrijwillig kleddernat te laten regenen, volgt de volgende tegenslag.

‘Stop! Check dat hek. Kijk dat hek dan!’ Ja, wie houdt van een sierlijke entree, doet er goed aan om eens een bezoekje te brengen aan Beetgum als de coronacrisis weer voorbij is. De plaatselijke voetbaltrots, vv Beetgum, heeft namelijk geen alledaagse ingang. En daar is onze entreehekkenfetisjist maar wat blij mee. Als wij er zijn, kletteren de regendruppels weliswaar neer op It Bosk, ‘maar wat maakt dat nog uit als je zo’n entreehek hebt?’, klinkt het enthousiast. En zo duurt de lofzang over het onderkomen nog wel even voort.

De kerstdagen zitten er al lang en breed op, maar op sportcomplex de Koekoek staat de kerstboom nog fier overeind in het clubgebouw. ‘Kijk, da’s gezellig!’, roept één van ons, terwijl hij een blik naar binnen werpt. De rest heeft hem wel gehoord, maar loopt onverstoord door om het hoofdveld te verkennen. Toeschouwers mogen eigenlijk niet over het veld lopen leert een bord ons, maar stiekem maken we voor onszelf bij elk sportparkbezoek altijd een uitzondering. Ook nu we bij SC Berlikum op visite zijn.