Wij houden van efficiënte kaartverkoophokjes. En dus staan we ineens gezellig met z’n vieren te schuilen onder het kassahokje van St. Annaparochie, waar de architect z’n creativiteit flink op los heeft gelaten. Voor ons is het in ieder geval fijn dat je er droog onder kunt staan, aangezien de hemel in navolging van ons bezoek aan het naburige Vrouwenparochie ook bij ons bezoek aan Sportpark De Waaie nog altijd tranen met tuiten huilt. Als de meest venijnige druppels gevallen lijken te zijn, verkennen we de rest van de kletsnatte accommodatie.
De Waaie betekent in het Bildts, de regio waar Sint Annaparochie onder valt, de weide. Niet alleen een plek die een rijke historie kent, maar ook de plek waar voetballers uit het grootste dorp van De Waadhoeke tegen een bal trappen. Dat gebeurt in de eerste twee jaren na de oprichting in 1931 nog onder de naam Quick, maar omdat de KNVB al meer clubs onder die naam ingeschreven heeft staan, wordt twee jaar daarna de voetbalvereniging Sint Annaparochie officieel leven ingeblazen. En springlevend is de club tot op de dag van vandaag nog altijd.
Terwijl wij de velden hink-stap-springend langs de plassen verkennen, schieten we foto’s, maken we een dolletje over hoe het gat in de dug-out is ontstaan en schuilen we andermaal voor een regenbui, ditmaal onder de glazen dakrand van het clubgebouw. Daar wanen we ons alleen, totdat we bij toeval opmerken dat er vrolijk naar ons gezwaaid wordt als we naar boven kijken. We zwaaien keurig terug, en lopen weer richting de uitgang. ‘We hebben toch geen rare dingen gedaan hè?’, zegt één van ons, als de conclusie wordt getrokken dat onze voetstappen blijkbaar nauwlettend in de gaten werden gehouden. ‘Nee hoor, op jouw rare capriolen om een kletspootje te voorkomen na dan.’
