Je hebt er van die sportparken bij, waarbij je het kunstgrasrubber al van veraf ruikt. Niet onze favoriet, dus is het fijn als precies het tegenovergestelde een feit is. In Ferwerd bijvoorbeeld, waar dat al begint bij de ingang, waar de plaatselijke voetbalvereniging je er fijntjes op wijst dat je welkom wordt geheten op De Boppeslach. Die boodschap heeft een vrachtwagenchauffeur op vrijdagochtend al goed in z’n oren geknoopt, want hij laadt het ene na andere kratje bier binnen in het clubgebouw. U had het wellicht al begrepen: we zijn op visite bij vv Wardy.
En bij de zaterdagvijfdeklasser komen we superlatieven tekort. Dat komt vooral omdat de club aan alles voldoet wat je bij een vijfdeklasser hoort tegen te komen. Allereerst de dug-outs: wat een pareltjes! We fotograferen ze werkelijk uit alle hoeken en standen. ‘Dat die verfoeide kunststof exemplaren nog maar jarenlang uit Ferwerd mogen worden geweerd’, denken we unaniem. Imperfectie is hier voor ons perfectie. Reclameborden met gele aanslag erop? Plusje. Een bruggetje richting het bijveld. Nog een plusje. En dat terwijl de Sint-Martinuskerk ons in de verte aankijkt. Dit is een sportcomplex met een wauw-factor.
En dan hebben we het mooiste nog niet eens gehad, want aan de lange zijde van de accommodatie loopt een dijkje. Een man die z’n hond op de dijk uitlaat, steekt enthousiast z’n hand omhoog. Wat speurwerk leert ons dat er vroeger een trein over het dijkje reed – het Dokkumer Lokaaltje. Man, wat moet dat een prachtig beeld zijn geweest. Ware het niet dat Wardy pas werd opgericht nadat de spoorlijn al was opgeheven. Maar gelukkig zijn wij romantici. We bedenken die langstuffende trein er wel bij, terwijl 22 gladiatoren om de winst op De Boppeslach strijden. Wardy, we hebben je omarmd!
