De nettenhouders zijn geknapt, op het hoofdveld maken madeliefjes de dienst uit en gevoetbald wordt er al helemaal niet. De coronacrisis houdt ook Gruno in haar greep. Toch is er wel degelijk beweging als wij het clubgebouw van Gruno naderen. Een vrijwilliger die de kantine open heeft gegooid om wat werkzaamheden te verrichten, staat over een reling geleund een sigaretje te roken. ‘Foto’s schieten? Ga gerust je gang’, zegt hij als we uitleggen wat we komen doen. En dat horen we graag. Als hij vraagt waar we dat allemaal doen en wij vertellen dat we heel district Noord willen afvinken, verslikt hij zich bijna in z’n peuk. ‘Dat krijgen jullie vandaag niet meer af’, zegt-ie grijnzend.
Terwijl één van ons de foto’s schiet, biedt hij ons een kop koffie aan. ‘Ik heb net gezet, wel zelf inschenken hoor’, zegt hij naar binnen wijzend. In de kantine verwijzen slechts een aantal relikwieën naar de geschiedenis van Gruno. Die is misschien niet zo spraakmakend als die van de stadsclubs Velocitas of GVAV-Rapiditas, maar wel eentje met een prachtig verhaal. Zo kent Gruno haar oorsprong in de stadswijk Kostverloren, die begin vorige eeuw een echte arbeiderswijk was. Voorloper van Gruno was OBK (Oefening Baart Kunst), dat in 1910 werd opgericht. Dat duurde overigens niet lang, want toen de enige leren bal per ongeluk onder een voorbijrazende trein werd geschoten, was OBK alweer einde verhaal.
De roep om een eigen vereniging in Kostverloren leidde uiteindelijk wel de oprichting van Gruno in, dat in 1920 het levenslicht zag. En ook nu heeft de vereniging het karakter dat het bij de oprichting had. Hard werken voor resultaat, het blijven opstropen van de mouwen en nooit bij de pakken neer zitten kunnen nog altijd in één adem met Gruno worden genoemd. Dat geldt overigens niet alleen voor de heren voetballers, maar ook voor de vrijwilligers. Als wij ons rondje gemaakt hebben en ons pad wederom die van de rokende vrijwilliger kruist, moet hij weer lachen. ‘Nee jongens, zeg maar niks. Ik ga nu ook écht wat doen.’
