Sportpark reportages

Ingeklemd tussen flamboyante straatnamen als Visarend, Koningsschut, Kampplaats en Wildzang wordt er wekelijks fanatiek tegen een bal getrapt. Jawel, we zijn aanbeland in Tollebeek. Het 2500 zielen tellende dorpje was in 1957 de laatste woonplaats die gesticht werd in de Noordoostpolder, nadat deze vijftien jaar daarvoor was drooggelegd. Toen een aantal wijze mannen besloot dat ook een voetbalclub in het dorp niet achter mocht blijven, was vijf jaar later VV Tollebeek een feit. En daar zijn we nog steeds erg content mee.

De schapen lopen er vredig te grazen, een handvol vlindertjes fladdert er lustig op los en allervriendelijkste vogeltjes lijken weg te dutten op de rugleuning van een bankje. De zon breekt ondertussen glazig door en het lijkt alsof we rechtstreeks op de set van een Nederlandse natuurfilm zijn aanbeland, maar niets is minder waar. We zijn hier op sportcomplex Nagele van de gelijknamige voetbalvereniging in Nagele. De tijd lijkt hier haast stil te hebben gestaan.

SVM uit het Limburgse Munstergeleen was er in 1928 als de kippen bij om haar clubnaam bij de KNVB te laten vastleggen. Het is de reden waarom datzelfde verzoek vanuit Marknesse aan het eind van de Tweede Wereldoorlog geen voet aan de grond kreeg bij de voetbalbond. ‘Twee dezelfde clubnamen kunnen niet’, kreeg oprichter Lokken te horen. Een ramp was het niet, want SV Marknesse – gewoon SVM in de volksmond – was eigenlijk net zo eenvoudig. En zo hadden de Marknessenaren in 1945 een voetbalclub.

We waren nog nooit in Luttelgeest geweest, maar we zullen ons bezoek aan het dorpje met zo’n tweeduizend zielen niet gauw vergeten. Op de parkeerplaats van het plaatselijke sportcomplex zorgt eerst een onverwachtse skeltercolonne van spelende kinderen voor een onverwachtse file in de Sportstraat, want het rijtempo ligt niet al te hoog. We worden echter vrolijk begroet, dus toeteren we enthousiast terug. Daarna is het tijd om eens van dichtbij kennis te maken met SV TONEGO. En waar we normaal gesproken zelden iemand aantreffen bij onze sportparkbezoekjes, hebben we deze keer dubbel prijs.

Een oase van rust treedt ons tegemoet als we Ens binnenrijden. Het dorpje, dat is opgebouwd uit het voormalige eiland Schokland, lijkt bezig aan een heuse siësta als wij onze weg naar De Seidelhorst zoeken. En dan mag er op straat niemand te bekennen zijn, als wij probleemloos maar een rondje over het onderkomen van de plaatselijke voetbaltrots kunnen maken. En dat kan gelukkig. Het hek staat wagenwijd open en dat geeft ons de gelegenheid om te kijken waar Sv Ens haar thuisduels speelt.

Soms is een plattegrond heel fijn. Praktisch ook, dat vooral. Want zodra wij sv Urk op De Vormt betreden, lijkt het wel alsof we op een soort vakantiepark zijn aanbeland. Zo zien wij dat Sportvereniging Urk gebruik maakt van veertien velden. Veer-tien! ‘Hoe gaan we dit in hemelsnaam enigszins snel portretteren en toch alle krenten in de pap te pakken krijgen?’, vragen we ons af. We besluiten ons vooral rond het hoofdveld met de fraaie tribune op te houden, maar een gesloten toegangshek bezorgt ons alweer het nodige angstzweet. Enkele gymmende scholieren bieden uitkomst: ‘Je kunt eromheen lopen, dan kun je het veld op.’

Je kent het vast wel: soms komt er een tegenstander op bezoek waar je het gewoon niet zo op hebt. Waar je stiekem al voetbalruzie mee hebt voordat er nog tegen een bal is getrapt. We zijn erg benieuwd hoe ze daar bij SC Espel mee omgaan. Je vraagt je misschien af waarom, maar de dug-outs van de thuisploeg en die voor de bezoekers op het hoofdveld op sportpark De Bosrand staan zó dicht bij elkaar, dat je tijdens wedstrijden bijna bij elkaar op schoot zit. Laten we maar voorzichtig de conclusie trekken dat Espel met elke tegenstander goed kan opschieten. Het zijn deze details die onze sportparkbezoekjes zo verrijken.

Sinds we de amateurvoetbalvelden afstruinen is het nog maar één keer voorgekomen dat we voor een dichte deur stonden. Ook in Creil houden we onze adem in als we de plaatselijke voetbalvelden naderen. ‘We moeten en zullen een rondje om het hoofdveld lopen’, denken we hardop, maar een dicht entreehek lijkt roet in het eten te gooien. Als we checken of het hek geopend is, blijkt dat je er gewoon omheen kunt lopen. Een zucht van verlichting volgt. Want dit veld van SC Creil bevalt ons van afstand al, laat staan van dichtbij.

’SC Bant en SC Creil gaan volledig samenwerken’, luidde onlangs een krantenkop waarop ons oog viel. ‘Dan moeten we als de sodemieter naar de Noordoosterpolder, want dan is er straks een sportcomplex minder om te fotograferen’, was onze eerste gedachte. Dus pakken we de auto, stemmen we onze navigatie af op sportpark De Akkers in Bant en staan we niet veel later op de kruising van de Zuidwend en de Sportsingel in het dorp.

‘Nog even geduld, de nieuwe accommodatie wordt in 2020 onthuld’, prijkt er in grote letters op het kleedgebouw van sportpark De Treffer. We kijken elkaar direct aan en een brede grijns volgt. ‘We hadden hier dus op geen beter moment kunnen komen’, klinkt het. Want hoe mooi en gewenst een fonkelnieuw sportpark ook is, de net niet helemaal perfecte accommodaties doen juist ons hart sneller kloppen. Dat we juist nu bij RKO op bezoek komen valt dan ook onder de noemer klein geluk.