De schapen lopen er vredig te grazen, een handvol vlindertjes fladdert er lustig op los en allervriendelijkste vogeltjes lijken weg te dutten op de rugleuning van een bankje. De zon breekt ondertussen glazig door en het lijkt alsof we rechtstreeks op de set van een Nederlandse natuurfilm zijn aanbeland, maar niets is minder waar. We zijn hier op sportcomplex Nagele van de gelijknamige voetbalvereniging in Nagele. De tijd lijkt hier haast stil te hebben gestaan.
Maar daar is geen sprake van, want in Nagele was er eind vorig seizoen toch wel een beetje reuring. De zaterdagclub was jarenlang een vast gezicht in de Vierde Klasse, maar de twaalfde plek van afgelopen seizoen luidde degradatie naar het laagste podium voor standaardploegen in: de Vijfde Klasse. Maar als wij het onderkomen van de Nagelezen in klassenverschil moeten aanduiden, overstijgt dat met gemak de Vijfde Klasse. Want als je op het kantineterras zit én tegelijkertijd een schaap een aai over de bol kunt geven, scoor je bij ons idyllepunten. En niet zo’n beetje ook.
We kijken elkaar eens goed aan. ‘Ja, jongens. Echt alles klopt hier hè?’ Een grote glimlach volgt. Dit zijn van die accommodaties waar je nooit meer weg wilt, waar alles net niet alles tot in de puntjes geregeld is, maar toch ook weer wel. Waar men stiekem graag kunstgras wil, maar ondertussen veel gelukzaliger wordt van een goed bespeelbaar hoofd- en trainingsveld van natuurgras. En ach, of je dan in de Vierde of Vijfde Klasse voetbalt maakt dan totaal niet uit. Zodra je hier de voetbalvelden betreed, word je gelukkig. En zeg nou eerlijk: dat is toch veel meer waard?
