Soms is een plattegrond heel fijn. Praktisch ook, dat vooral. Want zodra wij De Vormt betreden, lijkt het wel alsof we op een soort vakantiepark zijn aanbeland. Zo zien wij dat Sportvereniging Urk gebruik maakt van veertien velden. Veer-tien! ‘Hoe gaan we dit in hemelsnaam enigszins snel portretteren en toch alle krenten in de pap te pakken krijgen?’, vragen we ons af. We besluiten ons vooral rond het hoofdveld met de fraaie tribune op te houden, maar een gesloten toegangshek bezorgt ons alweer het nodige angstzweet. Enkele gymmende scholieren bieden uitkomst: ‘Je kunt eromheen lopen, dan kun je het veld op.’
Eerlijk is eerlijk, zo’n enorm sportcomplex verwacht je bij lange na niet als je nog nooit eerder op De Vormt bent geweest en rustig in je autootje langs de weilanden op de – hoe kan het ook anders – Vormtweg kachelt, op weg naar wat komen gaat. De ambitieuze Hoofdklasser streeft het hoogste na, maar is stellig: alleen met jongens uit ons eigen dorp, dat zo’n 20.000 inwoners kent. En dat is een prachtige voetbalgedachte als je weet dat er in de Hoofdklasse over het algemeen regelmatig met envelopjes met inhoud onder tafels geschoven wordt om een zo goed mogelijk team te kunnen samenstellen.
Urk, waar mannen met hun visserijsieraden tussen de krijtlijnen verschijnen. Urk, waar een gerookt visje deel uitmaakt van de derde helft. Urk, waar de plaatselijke jeugd ook in hun vrije tijd in een shirt van de eigen voetbalclub loopt. Het karakter van dit vissersdorp is overduidelijk óók het kloppende hart van SV Urk, waar de tomeloze inzet van vrijwilligers er mede voor heeft gezorgd dat de club staat waar het nu staat. Als de stap naar het betaalde voetbal ooit nog eens gezet kan worden, juichen wij het toe. Al was het maar omdat ons land op dat niveau wel een markant voetbalraspaardje als SV Urk kan gebruiken.
