Een oase van rust treedt ons tegemoet als we Ens binnenrijden. Het dorpje, dat is opgebouwd uit het voormalige eiland Schokland, lijkt bezig aan een heuse siësta als wij onze weg naar De Seidelhorst zoeken. En dan mag er op straat niemand te bekennen zijn, als wij probleemloos maar een rondje over het onderkomen van de plaatselijke voetbaltrots kunnen maken. En dat kan gelukkig. Het hek staat wagenwijd open en dat geeft ons de gelegenheid om te kijken waar Sv Ens haar thuisduels speelt.
Wat onze nieuwsgierigheid vooral wekt is de herkomst van het logo, waar een aantal eenden op staat te pronken. Als we een beetje in de historie graven, blijkt het dat de vroegst bekende naam van het voormalige eiland Ens naar de naam Enedseae luistert. En dat betekent dan weer iets als eendenzee. Geef toe: dat wist je niet hè? Wat wij dan weer niet wisten is dat SV Ens een fusieclub is van vv Ens en Nop-Boys. Zo leer je nog eens wat.
Als wij langs het hoofdveld van kunstgras lopen, wordt de oase aan rust ruw verstoord door twee jongetjes die tikkertje spelen in het aangrenzende bos. Ze lijken nog meer van onze aanwezigheid te schrikken, maar onverstoord nemen wij een kijkje op het bijveld van natuurgras en nog een veld daarachter, waarvan we nog steeds niet weten waarvoor het dienst doet. Als we vlak daarna De Seidelhorst weer verlaten, kunnen we van een dankbare kennismaking spreken. Want we weten meer van Ens dan ooit tevoren!
