Sportpark reportages

‘Hèhè, eindelijk weer eens een fatsoenlijke backdrop’, klinkt het luidkeels. We zijn amper gearriveerd op een hele knusse parkeerplaats aan de Iwemalaan in Niebert, als één van ons de autodeur

‘Ik gok dat het hermetisch afgesloten is’, klinkt het als we van de parkeerplaats in Doezum lopen richting Sportpark De Leegens. En sinds dat onderkomen vernieuwd is, zit er een hek omheen dat niet bepaald uitnodigt om overheen te klimmen. Maar dat blijkt gelukkig niet nodig. Omdat er blijkbaar ook iemand rondscharrelt in de aangrenzende multifunctionele accommodatie, kunnen we probleemloos doorlopen. En dat was precies de bedoeling, want er staat een bezoek aan Fc Grootegast op het programma.

Je herkent de situaties vast wel van filmpremières of bij grote hotels: een grote auto komt eraan rijden, zet gasten pontificaal voor de ingang af, waarna de auto weer verder rijdt. In Zuidhorn kan precies hetzelfde, alleen hebben we het hier niet over een hotel, maar over de plaatselijke voetbalvereniging Zuidhorn. Een chique entree is dus mogelijk bij één van de grootste clubs van het Westerkwartier, die bovendien een prachtig bosrijk onderkomen heeft: het Johan Smitpark.

Met uiterste precisie wandelt een vrijwilliger langs de lijn met voor z’n neus een kalkmachine. Ook op d’Olle Streek in Zevenhuizen zijn scheve krijtlijnen uit den boze, dus vraagt de vrijwilliger in kwestie de nodige concentratie van zichzelf. Als wij door de toegangspoort van de Zevenhuister voetbalvereniging lopen om wat kiekjes te schieten, is hij dan ook even afgeleid, om na een vriendelijke groet van ons weer onverdroten verder te gaan met waar hij gebleven was.

‘Als de lijnen scheef zijn, mogen ze mij erop aankijken’, klinkt het lachend. Het is de vuurdoop van vrijwilliger Klaas als lijnenkalker op Sportpark Olde Wierden van vv Opende, zo vertelt hij ons, maar hij verricht z’n taak met een brede grijns. Groot gelijk heeft-ie, want de zon schijnt en het onderkomen van het meest westelijk gelegen dorp van de provincie Groningen ligt erbij als een biljartlaken. En eerste keer of niet, op de kalkkunsten van Klaas valt wat ons betreft weinig aan te merken. Een vrijwilliger om te koesteren dus.

Als je een stad of dorp alleen bezoekt om er jaarlijks een balletje tegen de plaatselijke voetbalvereniging te trappen, is het altijd een kwestie van de automatische piloot volgen als je de auto instapt. Maar wegwerkzaamheden bemoeilijken onze missie echter flink om Sportpark Eekeburen van vv Niekerk op een ietwat normale manier te bereiken. Na driemaal een wegafzetting te hebben getroffen, is het bij alternatieve route nummer vier wél raak. Het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat.

‘Zo, dat hoofdveld ligt er keurig gemaaid bij zeg’, zegt één van ons als we ons bij de entree van Sportpark De Holten van sv Marum ophouden. Die zin is nog niet uitgesproken, of de correctie volgt al. ‘Dit is niet het hoofdveld, dat ligt daar’, zegt een ander, wijzend naar het aangrenzende kunstgrasveld. Een terreinmeester die ons hoort discussiëren bevestigt dat inderdaad. Voetballen op het hoofdveld zou volgens een omwonende teveel overlast geven, waarna hij is gaan klagen. En blijkbaar met succes. Zonde, luidt ons oordeel.

Als amateurvoetbalromantici wandelen wij soms weleens met weemoed over een sportpark. Omdat je weet dat de club waar je op bezoek bent in een grijs verleden op een plek speelde,