Sportpark reportages

Als noordelijke amateurvoetballer kom je gevoelsmatig op maar twee plekken écht dicht bij het gevoel van profvoetballer zijn: Stadion Esserberg in Groningen en sportpark De Bosk in Harkema. Stadion de Bosk zou geen rare naam zijn voor het onderkomen van de rode ‘Boys’ uit het dorp. Een prachtige toegangspoort, twee overdekte tribunes en een statribune achter het doel én een kantine met zicht op het veld. Als Kelderklasser waan je je met een beetje fantasie ineens een groot voetbaltalent wanneer je je kunsten op zo’n plek mag vertonen.

Als je Sportpark De Bosk zegt, gaat bij veel mensen in de noordelijke amateurvoetbalwereld vaak wel een belletje rinkelen. Want of ze er weleens zijn geweest of niet, het wordt in één adem geassocieerd met zaterdag-derdedivisionist Harkemase Boys. Dat zaterdagvierdeklasser Harkema-Opeinde er voetbalt, doet minder tot de verbeelding spreken. Zonde vinden wij, want de van oorsprong zondagclub heeft een prachtige historie met steevast veel supporters, al zal iedereen die weleens tegen de groen-gele Harrekieten speelde beamen dat de over-mijn-lijk-mentaliteit soms bij Harkema-Opeinde wel een beetje te veel van het goede is.

Voetbalminnend Surhuisterveen mag dan wel voor het eerst in de historie een ploeg in de eerste klasse hebben met ‘t Fean ‘58, de enige voetbaltribune die het dorp rijk is staat toch echt bij het oranje deel van sportpark ‘t Ketting: VV Surhuisterveen. De hoofdmacht voetbalde jarenlang in de zondag 3e Klasse, tot voorafgaand aan dit seizoen ook werd besloten om op zaterdag te gaan voetballen. Weliswaar in de vijfde klasse, maar wél met een tribune langs het hoofdveld.

Met een beetje geluk had de club zomaar in een illuster rijtje met afkortingen kunnen komen, zoals HBOK, VIBOA en THOS om er maar eens een paar te noemen. Maar helaas werd in 1958 met een redelijke overmacht gekozen om de voetbaltrots die voortaan op zaterdag zou uitkomen ‘t Fean ‘58 te noemen in plaats van het prachtig tot de verbeelding sprekende Zamivoba. Dat klinkt alsof elf emigranten uit Zimbabwe een poging wagen tot tici-taca in de Friese polder, maar niets is minder waar, want het is een prachtige afkorting voor zaterdagmiddagvoetbal.

Hoe belangrijk een voetbalvereniging in het dorpsleven is, blijkt soms al uit heel eenvoudige dingen. De plek van het sportpark in het dorp bijvoorbeeld. Als je op een plattegrond van Twijzelerheide precies een speld in het midden prikt, kom je zo ongeveer uit op de middenstip van VVT. Als wij over de Bjirkewei tuffen, is het even goed opletten, maar het welkomstbord van de plaatselijke voetbalclub is onmiskenbaar. En dus maken wij ons op voor een bezoekje aan Sportpark De Heide.

Terwijl de ondergaande zon een signaal lijkt af te geven van: ‘Het is allemaal wel welletjes voor vandaag’, lijkt het leven in Drogeham juist op gang te komen. Waar je op vrijdagmiddagen vaak een speld kunt horen vallen op een gemiddeld sportcomplex, is het in en rondom ‘t Doltsje van VV Drogeham een drukte van belang. Diverse vrijwilligers tuigen een feesttent op, die verraadt dat er een weekendje goed doorgehaald gaat worden in het dorp. Ondertussen zit de kantine bomvol met kinderen die meedoen aan een bingo.

Promoveren, degraderen. Promoveren, degraderen. Handhaven. Mwa, toch maar weer promoveren. En dan weer degraderen. De volgorde kan misschien wat variëren, maar dat mag de pret niet drukken. We horen jullie hersens kraken. Over de hoofdmacht van welke vereniging zou dit nou gaan? De echte kenners hadden al door dat we SC Kootstertille zochten. Niet zonder reden, want het was onlangs hoog tijd om een kijkje aan De Tille te nemen. En we werden daar op z’n zachtst gezegd nogal prettig verrast.

De zon schijnt vol in onze ogen, dus minderen we snelheid als we Twijzel doorkruisen. Dat waren we overigens sowieso van plan, want geen van ons was ooit op sportcomplex De Moune van SC Twijzel geweest. Maar voor alles een eerste keer, dus als wij het hoofdveld op de Mounewei in het vizier hebben gekregen, parkeren we onze bolide keurig op het aangrenzende doch bescheiden parkeerplaatsje. Tijd voor een rondje om het veld.

Tijdens elke sportparkentour, maken we een overzicht van clubs die we een bezoekje brengen. Maar als je het lijstje dan keurig hebt afgewerkt en terug naar huis wilt, is het toch doodzonde als je op de route toch nog een accommodatie ziet die je dan net zo goed nog even kunt bezoeken? Als wij de velden van ASC '75 van een afstandje ineens in het vizier krijgen, moeten wij daar dan ook per se heen. In eerste instantie vermoeden we het sportpark al voorbij te zijn gereden, maar als we een zijweggetje inslaan om te draaien, blijkt dat we ineens op de parkeerplek van de sportvereniging zijn uitgekomen. Het levert de nodige lachsalvo’s op.

Het is maar goed dat sportpark De Swadde van VV Buitenpost zo’n lange oprit heeft. Als je die betreedt, kun je je halverwege nog altijd bedenken en toch maar weer omkeren. Althans, als je voor een sportief bezoek naar de club komt. Buitenpost zit namelijk flink in de lift en zag het eerste elftal op 21 april een historische titel vieren. Na jarenlang in de Tweede en Derde Klasse te hebben gebivakkeerd en de laatste zes jaar in de Eerste Klasse, dwong de hoofdmacht van Buitenpost door haar kampioenschap promotie af naar de Hoofdklasse. En het moet gezegd, ook De Swadde gaat daar moeiteloos in mee.