Maar dat heeft een reden, want die mentaliteit zit in de wortels van de club, die van oorsprong door mensen was opgericht die verder weinig hadden te makken. Het mouwen opstropen werd van generatie op generatie doorgegeven en clubcultuur moet je nou eenmaal koesteren. Het had alleen niet veel gescheeld of de stekker was eruit getrokken. De toekomst van Harkema-Opeinde hing rond 2015 aan een zijden draadje omdat zondagvoetbal niet meer levensvatbaar bleek. Het roer ging om, naar de zaterdag welteverstaan. Een keuze die goed uitpakte, want er werd weer leven in de club geblazen die prompt uitmondde met een promotie in het eerste seizoen op de zaterdag. Of de prestaties uit de roemruchte jaren 70 ooit terugkeren is de vraag, maar Harkema-Opeinde leeft weer en dat is veel belangrijker.
Als wij een rondje lopen op het groen-gele gedeelte van De Bosk, worden er direct gesprekjes aangeknoopt. Een vrijwilliger mét clubvaantje in z’n auto is nieuwsgierig wat wij komen doen en dat geldt ook voor een man die z’n hond even de poten laat strekken op het hoofdveld. In beide gevallen volgt een uitgebreid relaas over wat voor mooi cluppie Harkema-Opeinde is. En daar kunnen wij het eigenlijk alleen maar mee eens zijn. Want hoewel voetbalminnend Harkema voor de buitenwacht dan voornamelijk rood-wit gekleurd mag zijn, qua enthousiasme doet de groen-gele kleine broer er zeker niet voor onder. ‘Met passie en vechtlust lagen ze op de loer, zoals Kuipers en Pander, Schievink en Nijboer’
Eén reactie
Petsje ôf.
Wat in geweldige mentaliteit.