Alle parkeerplekken zijn onbezet, dus we kunnen onze bolide zelfs horizontaal over drie vakken parkeren en er kraait nog geen haan naar. Althans, dat denken we. Het is vrijdagochtend, de zon glooit over Westerbroek en we verwachten het rijk voor ons alleen te hebben. Totdat het geronk van een scooter klinkt, en het steeds dichterbij komt. We lopen al langs het clubgebouw van Westerbroek, als een dame ons op de scooter inhaalt en op een sukkeldrafje over de trainingsvelden doorrijdt, richting de dug-outs op het hoofdveld. Tussendoor volgt nog een vriendelijke hand omhoog: ‘hoi!’
Hoe klein een club ook is, juist als je denkt dat je er alleen bent, blijkt het tegendeel waar. Op sportpark Westerbroek zijn tegelijkertijd met ons nog drie mensen aanwezig. Ze zijn nieuwsgierig wie we zijn en als we ons vaste introductieriedeltje hebben afgespeeld, blijken we met drie Westerbroekers uit één gezin te maken te hebben. De familie Grissen heeft deze dag ervoor uitgetrokken om de accommodatie eens flink onder handen te nemen. Geen overbodige luxe ook, want zoon Grissen rijdt af en aan met onkruid en takken. ‘Of wij de kantine ook nog van binnen willen zien?’ Die vraag laten we ons geen twee keer stellen.
Het blijkt een schot in de roos. Alsof je zo veertig jaar terug in de tijd dondert. Maar dan weet je ook: dit zijn de clubgebouwen waar de échte feestjes gevierd worden. En of dat zo is. ‘De polonaise wordt hier soms weleens over de tafels gelopen’, wordt ons toevertrouwd. En wie de kantine ziet, gelooft dat meteen. De bestuurskamer met oude foto’s ademt historie. En dat komt goed uit, want Westerbroek viert volgend jaar haar honderdjarig jubileum. ‘Dan zijn jullie weer van harte welkom’, klinkt het als we afscheid nemen. Een uitnodiging waar wij vrolijk van worden, net als de knusse accommodatie. Mochten we dat feestje meepakken, dan weten we één ding zeker. De camera laten we dan lekker thuis. Net als onze bolide trouwens.
