Soms kom je bij een amateurvoetbalvereniging in dezelfde provincie als waar je zelf woont, maar heb je het idee dat je bijna aan het einde van de wereld bent aangekomen. Dat idee borrelde een beetje bij de Over de Bal-crew naar boven toen het Lubbert Bruins-sportpark werd betreden. Moet dat door de bespelers van dit sportpark als een belediging worden opgevat? Welnee, want juist de variëteit van de vele voetbalverenigingen die ons land rijk is, maakt het allemaal zo mooi. En daarin bezet ook SV Drieborg een prachtig plekje op deze lijst.
Als wij de oprit betreden, ontkomen we er onmogelijk aan dat de bescheiden accommodatie van de vijfdeklasser aan een flinke renovatie onderhevig is. Een goed teken, want daarmee lijkt de toekomst van de club gewaarborgd en als wij iets in het amateurvoetbal een warm hart toedragen, is het zoiets doodeenvoudigs als bestaansrecht. Het zicht over de weilanden naast het hoofdveld lijken vele tientallen kilometers in beslag te nemen. Dat zorgt voor de conclusie dat menige ploeg baat zal hebben gehad van het windvoordeel op het Lubbert Bruins-sportpark.
Nadat een man op een maaimachine het hoofdveld zojuist tot op de millimeter nauwkeurig heeft gemaaid, begroet hij ons hartelijk. Zoals iedereen in Drieborg ons hartelijk groet, zowel bij binnenkomst als vertrek. Geen kwaad woord over drijbörg dus, een dorp waarvan de plaatselijke voetbaltrots zelden echte successen kende. Maar ook een vaste stek in de krochten van het amateurvoetbal is iets om trots op te zijn. Want als je in kleine dorpen als Drieborg een voetbalclub overeind kan houden, mag je af en toe best een extra biertje laten tappen in de derde helft
