Het heeft toch altijd wel iets extra’s als een voetbalvereniging een smal oprijlaantje heeft dat de toegang vormt tot een sportcomplex. Voor groundhoppers die ergens voor de eerste keer op bezoek komen een soort stairway to heaven, om er maar eens een succesvolle Top 2000-plaat bij te halen. Afijn, we dwalen af. En dat is nergens voor nodig als je op bezoek gaat bij Voetbalvereniging Glimmen. Als wij hun oprijlaan naar Sportpark De Groenenberg betreden, fietsen net drie vrijwilligers weg. Ze groeten ons vriendelijk al blijft die vragende ‘wie zijn jullie en wat doen jullie hier’-blik onmiskenbaar.
Wat ons op het oprijlaantje minder goed bevalt is dat we welkom worden geheten door de geur van verbrand rubber. Alsof we rechtstreeks de kachel van een autobandenverwerkingsfabriek in lopen, luidt ons oordeel. We kunnen het de Glimmenaren niet kwalijk nemen, want ze zullen zelf vast ook een sterke wens hebben om het verouderde kunstgrasveld – waar de zon fel op schijnt – te vervangen. Onze gedachten dwalen daardoor alsnog af. Naar voetbalveld De Mosterdpot in het nabijgelegen natuurgebied Appelbergen, waar voetbalminnend Glimmen begin vorige eeuw voetballen leerde. Alleen die naam al, zonde maar logisch dat een verhuizing ooit nodig was. ‘Tim Oosterhof op schot in De Mosterdpot’, we zien de krantenkoppen al voor ons.
Wat we gelukkig ook zien, is dat de andere twee velden op De Groenenberg wel van natuurgras zijn. Het hoofdveld wordt geflankeerd door een rij woningen, waar ze overvliegende ballen vast weleens vervloekt hebben. Dé ontdekking van deze middag doen we echter omdat het materialenhok van de lijnenkalker van dienst toevallig geopend is. Heavy Metal-posters van onder anderen Motörhead en Black Sabbath vormen het interieur, zien we als we een blik naar binnen werpen. ‘Dit is toch geweldig?’ Dat nodigt uit voor een gesprek, maar de lijnenkalker – die helemaal aan de andere kant van het sportpark zijn taak volbrengt – hoort ons niet. ‘Die heeft vermoedelijk oordopjes met harde muziek in.’
