Eigenlijk kan ik dit vroege tijdstip op zaterdagmorgen alleen mezelf verwijten. Ik was degene die twee jaar geleden zelf, vol overtuiging, ‘ja’ zei tegen het leiderschap en dit jaar datzelfde antwoord gaf. Zodoende ben ik nu leider van een O8-team. Ik dwing mezelf uit bed, maak mijn zoontje van zeven wakker en stap onder de douche. Daar kom ik langzaam weer in het land der levenden. Nadat ik zelf wat heb gegeten is er zelfs nog tijd om een ontbijtje voor de thuisblijvers te maken. Zij kunnen rustig ontbijten… zij wel.
Zoonlief staat inmiddels ongeduldig te wachten in de gang. ‘Kom pap! Straks komen we nog te laat’, roept hij. Vijf minuten later komen we aan op de verzamelplek voor uitwedstrijden. De eerste jongens zijn er al. Vol enthousiasme krijg ik een high-five van ze. Ik geef de ouders een hand en wens ze goedemorgen. ‘Goed geslapen coach?’ vraagt één van de ouders. ‘Was een heerlijk nachtje, alleen erg kort’, zeg ik lachend en gapend tegelijk.
Na een klein half uurtje rijden we in colonne het terrein van de tegenstander op. Terwijl ik mij meld in de bestuurskamer, helpen enkele ouders de jongens met omkleden. Als iedereen is omgekleed verlaten de ouders de kleedkamer. Tijd voor de ”wedstrijdbespreking”.
Ik merk dat de jongens drukker en onrustiger zijn dan anders. ‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik. ‘We moeten tegen een hoofdklasser coach!’ zegt één van de jongens. Waarop een ander zegt: ‘Ja, en dat is niet eerlijk want wij spelen eerste klasse’. Ik probeer ze gerust te stellen: ‘Jongens… geloof mij nou, jullie kunnen van iedereen winnen in jullie leeftijdscategorie, zolang jullie maar als team blijven spelen. Doe gewoon wat jullie altijd doen, alleen geef je vandaag nog net even iets meer’. Dat hadden ze schijnbaar nodig, want opeens zie ik weer allemaal gretige koppies. Ik geef aan wie op welke positie speelt. Vanwege de korte spanningsboog vraag ik vervolgens aan elke speler of die zijn positie nog weet. Klaar om het veld op te gaan!
Na een korte warming-up en wat oefenvormpjes roep ik de jongens bij elkaar. Ik pep ze nog een beetje op en zeg: ‘Oké boys! Laat mij maar eens zien hoe goed jullie samen als team zijn!’ De jongens doen hun yell en gaan op hun positie staan. Gespannen en uiterst geconcentreerde koppies… heerlijk! Ik ben nu al trots.
De eerste vijf minuten gaan gelijk op. Waar ik op had gehoopt komt uit; ze spelen als team! Hier en daar zie ik heerlijke combinaties. We gaan zelfs met een 3-5 voorsprong de rust in.
In de kleedkamer staat de ranja al klaar. Ik bespreek even snel een positief punt en iets wat beter kan. Na een minuut of tien gaan we terug het veld op.
De tegenstander is goed uit de kleedkamer gekomen. We staan onder druk en niet zo’n beetje ook. Binnen tien minuten staan we zelfs achter. Een meegereisde supporter achter mij zegt al grappend; ‘Je baan als coach staat op het spel.’ De jongens herpakken zich en niet veel later staan we weer voor. Ik kan het niet laten om me om te draaien en de supporter in kwestie al lachend een dikke knipoog te geven. Uiteindelijk winnen we zelfs met 7-11.
Na afloop ontvang ik de felicitaties van de leider van de tegenpartij. Nadat iedereen zich weer in een auto heeft gesetteld, rijden we terug naar huis. Onderweg verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Het was vroeg vanmorgen, maar wat is er mooier dan op zaterdagmorgen in alle vroegte zo’n groepje enthousiaste en gedreven jongens te mogen begeleiden? Mijn gedachten gaan al naar de wedstrijd van volgende week zaterdag. Een thuiswedstrijd. Om 6.45 uur zal de wekker weer gaan… Ik kan niet wachten!
Kor Veldman
Heb jij interesse om een column te schrijven voor Over de Bal?
Neem contact met ons op via info@overdebal.nl!
