We pakken expres een andere ingang en passeren een verroest draaihekje dat zichtbaar al jaren geen functie meer heeft. Iets verderop ademt de bescheiden accommodatie precies wat je bij een dorpsclub verwacht. Terwijl een paar grazende paarden ons nauwlettend in de gaten houden, maken wij een rondje om het hoofdveld via het schelpenpad.
Wat van alle kanten opvalt is hoe slecht het veld erbij ligt. De zomerse droogte heeft in Yde duidelijk haar sporen nagelaten. ‘Hier wordt op korte termijn waarschijnlijk niet gevoetbald’, mompelen we bijna in koor. Of het gras in Yde sneller gaat groeien als we hier wat lovende woorden neerzetten? Nee, zo naïef zijn we niet. Maar we hopen het wel. Want zo’n bescheiden maar fraai sportcomplexje verdient elke week een bespeler én de nodige toeschouwers.
